Sportverslaggever René Posthuma knokt zich terug na hersenbloeding. 'We hebben het samen geflikt'

Begin 2022 werd René Posthuma (53) uit Emmen getroffen door een hersenbloeding. De sportverslaggever van RTV Drenthe vertrouwde de zwaarste, luchtigste en intiemste momenten toe aan het papier. Daarbij is duidelijk dat, zoals cabaretier Viggo Waas in het voorwoord schrijft, het glas bij Posthuma niet half, maar altijd driekwart vol zit.

Een gesprek aan de hand van zeven citaten uit Herstel, Dagboek van een sportverslaggever na een hersenbloeding.

,,Twee B’s spelen een hoofdrol in het boek: mijn vrouw Bianca en ons hondje Binkie. Zij heeft mijn leven gered en hij is erg belangrijk geweest in mijn herstel. Die knuffel op de bank was emotioneel. Zo’n beestje snapt natuurlijk niet wat er aan de hand is. Die begon meteen te kwispelen toen de ambulancebroeders de huiskamer binnenstapten. Bianca herkende als bedrijfshulpverlener wat er met mij aan de hand was die nacht. Mijn scheve mond en de linkerarm die niet meer omhoog wilde, zeiden haar genoeg. Ze belde direct 112. Als ze had gezegd: ‘ga naar nog maar even liggen’, dan was ik er nu niet meer geweest.

Ik kan mij alles nog haarscherp herinneren na de bloeding. Dat ze me eerst niet wilden vervoeren omdat mijn bloeddruk zo bizar hoog was. De reis in de ambulance waarbij ik aan de bomen probeerde te herkennen waar ik was: de Boslaan. Dat ik ingeklemd tussen twee zusters mijn kleine Reneetje in een plasfles moest stoppen. Ik ben nog nooit zo ongelukkig geweest als toen.

Het was de nacht van zondag op maandag en het schoot me door het hoofd dat ik volgend weekend wel de belangrijke wedstrijd van FC Emmen tegen NAC nog moest verslaan.’’

,,Deze dag kreeg ik het verlossende woord: ik mocht naar huis. Naar Binkie, Bianca en mijn eigen bed.

Ik denk dat ik wel een gezellige patiënt was in het Scheper Ziekenhuis. Ik hoor mensen wel eens klagen over de zorg of het eten, maar die meiden daar zijn stuk voor stuk geweldig en het eten is gewoon prima, al ben ik nooit een moeilijke eter geweest. Sommige mensen herkenden mij van RTV Drenthe. Als ik weer naar een onderzoek moest en door de gang werd gereden, neuriede ik de tune van The A-Team: Tatatata, Aan de kant Posthuma komt eraan!

Maar natuurlijk was er ook een andere kant. De bloeding zat aan de kant in de hersenen waar ook emotie geregeld wordt. Ik was plots een ontzettende huilebalk en ik had geen kort lontje, maar helemaal geen lontje meer. Dat merkte vooral Bianca. Als ze mijn haar föhnde, duurde het me te lang en kreeg ze de volle laag. Ook mijn vader kreeg er van langs, toen hij zijn ongeduldige zoon moest helpen aankleden en het niet zo soepel ging als ik wilde.

De lieverds. Ik had binnen een minuut al spijt als dat gebeurde. Het kwam door die bloeding, legden artsen ons geduldig uit. Ik had geen grijs gebied meer. Het was zwart of wit.’’

,,Ik probeerde langzaam weer wat te gaan werken. Om binding te houden met collega’s en FC Emmen deed ik De Kwis van Karel met de materiaalman. Collega’s, vrienden en familie zeiden allemaal hetzelfde: kalm aan en zou je dat nu wel doen, René?

Goed bedoeld, maar ik werd er gek van. Een goed gesprek met een psycholoog gaf me een reactie die ik daarna vaak gebruikte. Hij zei dat het goed was dat ik mijn grenzen ging opzoeken en dat ik er zelfs af en toe óver mocht gaan tijdens die ontdekkingstocht. Als het beter ging, schoof de grens ook weer een stukje op in de goede richting. En zo ging het precies: ik had geen week die minder ging dan de week ervoor.

Dat moest ook wel, want ik had met mijn artsen het doel gesteld dat ik de promotiewedstrijd van FC Emmen wilde verslaan op de radio. Die zal waarschijnlijk begin mei zijn. Een ambitieus idee, maar er waren steeds overwinningen. FC Emmen bleef goed spelen en ik ving ondertussen spontaan een bal bij fysiotherapie of ik tikte plots mee met de maat van de muziek.’’

,,Precies zeven weken geleden werd ik getroffen door een hersenbloeding en deze dag kreeg ik van mijn arts te horen dat ze niets meer voor mij kon doen en ik hersteld was. Ik schrijf het vol trots in een mail aan mijn vriendinnen en vrienden van de omroep. Verslag doen zat er nog niet in, maar ik ben terug in de wedstrijd.

Vanuit huis deed ik deze avond het online liveblog van Jong PSV–FC Emmen. Bij thuiswedstrijden ging ik al wel weer mee naar het stadion, maar uitwedstrijden waren nog te vermoeiend. Ik besloot zonder een enkele luisteraar verslag te doen in mijn eigen huiskamer. Het ging best redelijk. De vlakheid was uit mijn stem en ik kon weer spelen met mijn volume.

Mijn eigen stem terugkrijgen, bleek het allerzwaarst. Ik luisterde bij het schrijven van dit boek opnames terug van mijn gesprek met de artsen in het ziekenhuis. Ik verstond vaak niet wat ik zelf zei, terwijl de arts keurig antwoorde. Vaklui.

De medische begeleiding was sowieso perfect. Mijn logopediste Annemiek bleek de vrouw van een voorzitter van een amateurclub en luisterde naar eigen zeggen altijd verplicht mee naar mijn verslag. Ze wist dus precies naar welk niveau ik wilde terugkeren. En het moest allemaal nog sneller dan gedacht, want net als mijn herstel liet ook FC Emmen er geen gras over groeien.’’

,,We hebben het geflikt, zei ik tegen Bianca over de telefoon vanuit Dordrecht. We braken allebei. Zojuist was FC Emmen gepromoveerd en ik deed verslag van de wedstrijd.

Na het emotionele telefoongesprek liep ik naar het veld waar de trainingsstaf van FC Emmen op tuinstoeltjes zat na te genieten met een biertje in de hand. Dick Lukkien was net door een stoel gezakt en de stemming was dus opperbest. Keeperstrainer Richard Moes kwam naast me zitten. Richard en ik hebben nog samen gevoetbald. Een machtig mooie vent en ook een zacht ei. Dat wordt weer grienen dacht ik. ‘De promotie is mooi, maar dat jij er bij bent is pas echt geweldig’, zei hij.

Het voetbalwereldje kan een ontzettende machocultuur zijn met mannelijke humor. Daar ben ik ook niet vies van. Ik kan onbedaarlijk hard lachen als iemand een bal in zijn gezicht krijgt, ook als mezelf zoiets overkomt. Toen ik op een training na een wedstrijd tegen Lukkien zei dat hij veel te positief was geweest over het spel van zijn ploeg, grapte hij dat hij wel kon zien dat ik een hersenbloeding had gehad.

Naast de goede grappen waren er kaarten, appjes, spelers die spontaan de microfoon van collega Niels grepen voor een persoonlijke boodschap. Ik heb geen moment zonder fruitmand gezeten door alle sporters en verenigingen uit Drenthe en daarbuiten.’’

,,Hoe zwaar de operatie aan mijn bijnieren ook kon zijn, het was niets vergeleken bij de operaties die mijn lieve moeder onderging. Nu is de kanker weer terug bij haar.

Met dank aan de geweldige mensen van de Wensambulance Hondsrug was ze bij de boekpresentatie. In het boek vertel ik over ons uitstapje naar het tennistoernooi in het Duitse Halle. Het was waarschijnlijk onze laatste dag uit.

Ze was na afloop van de boekpresentatie helemaal kapot. Op een moment was ik samen met een deel van de zaal aan het janken bij mijn verhaal en toen zag ik door de tranen één krachtige vrouw met een brede glimlach op de eerste rij naast mijn vader.

Achteraf bedacht ik pas hoe angstig mijn ouders moeten zijn geweest na mijn hersenbloeding. Zelf ben ik nooit echt bang geweest om dood te gaan, maar soms komt het wel allemaal even binnen. Bijvoorbeeld tijdens een minuut stilte bij een amateurwedstrijd voor een overleden lid. Na een hersenbloeding. 48 jaar.’’

,,In het boek zit een briefwisseling met mijn fysiotherapeut en inmiddels goede vriend Robbert. Hij heeft geholpen een betere versie van me te maken. Zowel fysiek als in mijn hoofd ben ik nu René 2.0.

Ik ben gezonder dan voor de bloeding. Ik zwem elke dag, let op de koolhydraten en ben flink afgevallen. Ik heb mijn lichaam beter leren kennen. Wat dat betreft was het een heel interessante periode. Ik ben nu zuiniger op het leven en mijn omgeving. Attenter bij andermans malheur, ik vergeet minder snel een verjaardag en weet wat een ogenschijnlijk simpel berichtje kan betekenen voor iemand.

Op 17 januari vieren we nu het leven, wat dat betreft heb ik nu twee verjaardagen. Met dank aan Bianca. Dat schrijf ik ook in een gedicht aan haar: ‘We zijn er nog, en dat alles komt door jou’.”