Marcel Hensema bereidt met vertrouwd recept opnieuw een smakelijk maal | recensie ★★★★☆

De enige in de zaal die tot het laatst toe twijfelt, zal hijzelf zijn. Doet hij zijn reputatie gestand?

Ja dus. Eldorado is Hensema’s vijfde solo, volgens beproefd recept, zonder dat het opgediende gerecht saai begint te smaken. Ook in Eldorado voert Hensema zichzelf op te midden van een reeks archetypische personages, waarin zeker de Groningers in de zaal een bestaand persoon kunnen herkennen.

Hij verenigt die types in zijn ver reikende acteertalent, mimische vermogens en stemverbuigingen, in een combi van toneel en stand-up comedy. Knap weer, hoe hij zijn wonderlijke gezelschap onderling laat kissebissen zonder zich ooit in een stem te vergissen.

Zo heb je de lijzige campingbaas Jannie (vrouw van ‘Gietvloer Martin’), de eeuwige Friese activiste Sjoukje, de opstandige knuppelbezitter Sjakie uit Papendrecht (inclusief Dordts accent), de slijmerige Vivienne van Bureau Horizon, die de verkoop van de stacaravancamping aan een recreatiegigant moet ritselen terwijl ze zich voordoet als onpartijdig bemiddelaar. En meer van dat fraais.

Bij zijn eerdere voorstellingen werkte Hensema samen met schrijver Rik van den Bos, voor Eldorado schakelde hij Nathan Vecht in. Vecht schreef onder meer de succesvoorstelling Don Juan voor het NNT, leverde teksten voor Koefnoen en was verantwoordelijk voor het scenario van de tv-serie Het jaar van Fortuyn. De combinatie van humor en serieuze ondertoon is hem niet vreemd, en past Hensema precies, in een raak verhaal.

Als voorstelling heeft Eldorado, met dat dreigende verlies van een bescheiden camping aan schreeuwerig grootkapitaal, een ernstige achtergrond. De kern van het plattelandsleven – de rust – raakt aangetast, iets was Hensema ook buiten het theater pijn doet. Activiste Sjoukje vat het helder samen: ,,Eerst namen ze onze turf, toen het gas, nu de leegte.”

Aan het begin van de voorstelling is Hensema wat zoekende. Waar begint zijn verhaal, vraagt hij zich meermaals af. Hij speelt de onzekere, en als hij niet echt even op zoek is naar woorden, dan speelt hij dat goed. Totdat hij zéker weet dat zijn verhaal pas echt begint bij het verzet.

Hensema heeft dan al de briljante radiopiraat Radio Roelof ingezet (inclusief het biljartlied Vader wat klossen je ballen), nadat hij is afgetrapt met een historische vorm van landjepik: die ten koste van een Canadese indianenstam. Laat nu een van de afstammelingen via een voorouderlijk, Gronings huwelijk op de camping zijn beland, zijn dagen in stilte slijtend in zijn tipi. Bij een gevecht rond zo’n camping zijn wijze, filosofische woorden van een man met wortels in de Canadese natuur midden in de roos. En zo ervaart de zaal dat ook.