Niet Schieten! stopt een gewiekst afscheid vol humor van vroeger | recensie ★★★☆☆

Stoppen doe je op je hoogtepunt. Dus heet het afscheidsprogramma waarmee Maarten Hennis, Arend Edel en Erik Jobben rondreizen Het Hoogtepunt, zoals haast alle titels uit hun bestaan direct een grap uitproberen. Neem Vrouwen willen maar 1 ding, Tijd voor een trio (waarbij Esmée van Kampen en niet Erik Jobben op het toneel stond) en het jubileumprogramma 25 jaar Lust en Leed. Om ingewikkelde kunsten heeft het nooit gedraaid. Ook in Het Hoogtepunt gaat het weer geregeld richting onderbuik en omstreken. Humor van vroeger, verkleefd met nu.

Dit afscheid zit als opgebouwd verhaal slim in elkaar. De drie mannen willen nog eenmaal vlammen en krijgen als gewenst hoogtepunt een optreden in Londen in de schoot geworpen. Na wat geharrewar, want de afspraak luidde: ze zouden klein blijven, bekend maar niet beroemd. Dat is milde zelfspot, want zo is het Niet schieten! exact vergaan.

De Londense trip is georganiseerd door drie mevrouwen van de plaatselijke Oranjevereniging. Er beloven vanuit alle Engelse hoeken en gaten 1200 Nederlanders op af te komen. Vanzelfsprekend gaat er veel mis. Om te beginnen op reis, waarbij ze op een toneelbreed scherm worden begeleid door drie bevallig geprojecteerde stewardessen. De Mounties-invloed houdt stand.

In Londen wordt het al helemaal lastig, zeker als blijkt dat dertig jaar geleden in een donkere Overijsselse kleedkamer iets onbetamelijks is geschied met een van deze drie oranjedames. De vrouwen worden vanzelfsprekend ook gespeeld door het trio. Alleen lijkt dat minder op vrouwen dan op een homoseksueel rendez-vous van Martien Meiland, Albert Mol en Henk Elsinks Harm met het Harpje. Oeps! Vooral de lange Maarten Hennis gaat, met zijn schommelende mimiek en slangentong, volledig los. Zodanig, dat zijn medespelers soms in hun broek lijken te pissen van het lachen.

De reis naar Engeland garandeert het bekende Nederlands/Engels fröbeltaaltje. Geestige momenten wisselen de voorspelbare lulligheid af. Wat goed werkt is dat grote scherm, dat komisch wordt ingezet – een geslaagd element juist omdat het er totaal niet gelikt uitziet. De drie spelen er handig mee, zoals op het moment dat hun hoofden van dertig jaar geleden, toen ze Cameretten wonnen, knettergroot worden geprojecteerd. Ze gaan vanaf het toneel met ‘vroeger’ in gesprek. Hun verleden gebruikt woorden die nu niet meer mogen. Dat is verschil. Wat de drie van nu laten zien kan langs de artistieke meetlat gelegd misschien niet meer, het mág wel.

Aan het eind dreigt de nachtkaars, maar gelukkig zijn er nog de liedjes en gaat de zaal vol mee. Het is wat het is, een avondje lol, zonder haperingen. Maar hoe zit het nou met dat mysterieuze koffertje? Mmm... Daarom een voorspelling: op dit afscheid volgt, mede gelet op de onderlinge pret van dit mannentrio, na jaren de reünietour Alsnog de koffer in. Zéker die ene bezoekster in Hoogezand kijkt daar alvast naar uit.