Contrabassist Bert van Erk brengt een ode aan zijn eigen instrument op 'Quartology': een bas is een boom | recensie ★★★★☆

Waar het instrument in andere ensembles al snel een gedienstige plek in de ondergrond en op de achtergrond heeft, is op Quartology de contrabas duidelijk aanwezig; overigens zonder opdringerig te zijn.

Alle nummers zijn van de hand van Van Erk en veelal bedacht vanuit de bas: hij legt de basis, geeft de melodie een duwtje, houdt het spel open en biedt zodoende de andere muzikanten de ruimte hun zegje te doen. De vlotte en pakkende solo’s van saxofonist Miguel Martinez, bijvoorbeeld. Met name zijn intense, Garbarek-achtige spel op de sopraan in Brandold song is indrukwekkend.

Ook geen onbelangrijke rol speelt René van Astenrode op vibrafoon. Zijn zwevende en zoemende geluid is een bindmiddel in dit kwartet, zodat drummer Jeroen van Olphen de vrijheid krijgt voor zijn losse en stimulerende spel.

Van Erk brengt een eerbetoon aan Thelonious Monk en aan Duke Ellington, zodat we weten waar zijn basis vandaan komt. Op stuwende momenten komt er in hem een Mingus los. En in het voorlaatste nummer brengt Van Erk, die in 1993 naar Groningen verhuisde, een ode aan zijn eigen instrument: A bass is a tree: stevig, kalm, statig en met gedetailleerde vertakkingen.