Misdaadreeks ‘Dept. Q’ doet alles perfect, misschien wel te | ★★★★☆

Veel bekende gezichten in de Britse misdaadserie Dept. Q, en ook de opzet klinkt vertrouwd: knorrige rechercheur met persoonlijke issues wordt weggepromoveerd naar een nieuwe afdeling voor cold cases: Department Q.

Toch is dit allerminst een doordeweekse tv-reeks. Er wordt schitterend geacteerd, de camera dicht op de huid. De locaties wisselen tussen de grauwe kelder waarin Dept. Q is ondergebracht, de therapieruimte, een jeugddetentiecentrum, de rechtbank, de gevangenis en een decompressietank die steeds meer van zijn geheimen prijsgeeft.

De plot krijgt in elke aflevering een nieuwe laag of wending, telkens ingeleid door ijzingwekkende cliffhangers die onvermijdelijk doen bingen. Het scenario is gebaseerd op een boek van de Deense auteur Jussi Adler-Olsen, van wie in Denemarken al veel vaker werken verfilmd zijn, maar de setting kan nauwelijks Britser.

Matthew Goode, eerder te zien in onder meer Downton Abbey en The crown, speelt Carl Morck, een Engelsman in Schotland, wat op zich al wrijving teweegbrengt.

Hij maakt ruzie met zijn chef, zijn collega’s en zijn brutale stiefzoon. Maar hij bezoekt wel dagelijks zijn aan de benen verlamde collega Hardy in het ziekenhuis, de man die in de heftige openingsscène getroffen wordt door dezelfde kogel als Morck.

Die eerste minuten blijven als een schaduw over de hele reeks hangen, en de waarheid komt maar heel geleidelijk aan het licht, vaak met onverwachte tijdsprongen.

Hetzelfde geldt voor de cold case die Morck moet uitspitten, bijgestaan door twee licht excentrieke assistenten. Arkam Salim (Alexej Manvelov) waant zich soms nog in Syrië, met zijn onorthodoxe ondervragingstechnieken. De fel roodharige Rose Dickson (Leah Byrne) kampt met posttraumatische stress, nadat ze als agente iemand heeft aangereden.

Zij zijn niet de enige nevenpersonages die overtuigen. Dept. Q telt negen afleveringen van een uur, tijd genoeg om de verschillende rollen goed uit te diepen en te laten evolueren.

Jeugdtrauma’s en nachtmerries maken het plaatje compleet. Merritt, het slachtoffer van de cold case, blijkt zelfs een even verknipte persoonlijkheid te hebben als de daders. Van enige romantiek of levensvreugde is op geen enkel moment sprake, maar die mis je niet.

Als het toch allemaal zo goed is, waarom dan geen vijf sterren? Precies omdat het scenario zo perfect in elkaar zit, schuurt het ook nergens. Terwijl in de laatste aflevering alles netjes ontrafeld wordt, kun je alleen maar bewondering koesteren voor zoveel vindingrijkheid en oog voor detail. Voor het acteer- en camerawerk ook, en voor de regie van Scott Frank (The queen’s gambit). Maar echt meeslepend of ontroerend is Dept. Q nooit. Hooguit verslavend.