Golden Earring-fan Edwin Knip uit Dalen heeft ruim 500 platen van de Haagse band in de kast staan: 'Zonder de Earring geen Anouk'

,,Ik zat te ontbijten en sloeg nietsvermoedend de krant open. ‘Shit, wat staat daar.’ Je weet dat alles eindig is, maar Golden Earring gaat natuurlijk altijd door. Tot afgelopen vrijdag. Ik moet zeggen dat ik ‘s avonds terugkeek op de dag en mij realiseerde dat ik er wel onbewust mee bezig was. Niet dat ik er de hele dag aan dacht, maar ik had toch niet zo’n prettig gevoel.”

,,Klopt, ze zijn 60 jaar geleden begonnen met muziek maken. Een feestelijk jaar wordt het niet. Terwijl een band van dit formaat een afscheid verdient. Knallend eruit met nog één geweldige show. 

Dan hoor je mensen in talkshows zeggen dat ze gerust een afscheidsconcert met een andere gitarist kunnen doen, maar dat wil niemand. Dat is niet de Earring. Hun laatste optreden was in november 2019 in Ahoy in Rotterdam. Daar was ik helaas niet bij. ’Zo’n grote show komt nog wel een keer’, dacht ik toen nog.”

,,Dat was op 7 september 2018 op het strand van Scheveningen. Eerder dat jaar bezocht ik met mijn 10-jarige dochter het optreden in de Zwolse IJsselhallen. We hadden het er afgelopen weekend hier thuis nog over dat het mooi zou zijn geweest om bij een eventueel afscheidsconcert een keer met z’n vieren te gaan, ook met mijn vrouw en zoon erbij. Maar helaas. 

George Kooymans heb ik voor het laatst zien spelen met de Vreemde Kostgangers (trio met Henny Vrienten en Boudewijn de Groot, WB). Vorig jaar februari in het theater van Zwolle, vlak voor de Corona-uitbraak. Toen was er zichtbaar nog niets aan de hand met hem. Als ik dan nu in de krant lees dat ‘ie nu nauwelijks nog een gitaar kan oppakken, dan is het heel hard gegaan. Vind ik heel erg om te lezen.”

,,Ja, de Facebook-groep van de fanclub ontplofte vrijdag. Fans halen herinneringen op met mooie verhalen en oude foto’s. Veel bedroefde reacties. Mensen geloven het nog niet helemaal, omdat ze zich er totaal niet op konden voorbereiden.”

,,In 1983 hoorde ik het album ‘No promises, no debts’ uit 1979 voor het eerst, geleend uit de bibliotheek. Ik was direct verkocht. Op dat moment hadden ze net met ‘Twilight zone’ een grote hit, dus ze stonden weer volop in de belangstelling. Mijn eerste optreden van hen zag ik in De Meerpaal in Dronten. Sindsdien ben ik bij honderden concerten geweest, onder meer in Londen en Hamburg. Ze hebben ook in Dalen gespeeld in 1992, maar toen woonde ik hier nog niet. Ik zoek nog de poster van dat optreden.”

,,Ik schat zo’n 500 platen, 400 singles, een paar honderd cd’s en cassettes en natuurlijk mappen vol met knipsels en ander materiaal. Van hun topalbum ‘Moontan’ uit 1973 - waarop ‘Radar love’ staat - heb ik er alleen al 90 stuks, da’s ongeveer een halve meter. Persingen van over de hele wereld, van Maleisië tot Zimbabwe. 

Een overzicht staat op mijn website. Uniek is een acetaat (een testsingle, red.) uit 1968 met ‘Murphy Mc.Coy’, een nummer dat George helemaal solo speelt en zingt voor de band Livin’ Blues. Hij laat de band horen hoe het nummer moet klinken. Er is maar één exemplaar van. Ik kreeg ‘m ooit van Livin’ Blues-gitarist Ted Oberg. 

George schreef in die tijd vaker nummers voor anderen. Voor de groep Earth & Fire, zangeres Bojoura en zelfs voor Corry Brokken. Hij was best wel productief, had een goede neus voor nieuw talent. Zo produceerde hij de eerste twee albums en een paar singles voor de Groninger band New Adventures. Die heb ik uiteraard ook in de kast staan. Overigens liggen de meest waardevolle items van mijn collectie niet thuis. Die zijn veilig opgeborgen in de kluis van een bank.”

 

,,De Japanse persing van de single ‘Radar love’ met fotohoes. Maar ook - heel toepasselijk - de Zuid-Afrikaanse versie van de single ‘Mission impossible’. Die zoektocht gaat natuurlijk door. Nu de band stopt komt er geen nieuw materiaal meer uit, dus ik kan mij volledig op het oude spul richten. Elk nadeel heeft zijn voordeel.”

,,Oh, er zijn er zoveel. Ik schreef jarenlang voor de fanclub en kwam regelmatig backstage, leuk praten met George of Rinus. Twintig jaar geleden verscheen een documentaire over de band, ‘Don’t stop the show’. Ik ging naar de première en na afloop liepen we van de bioscoop naar een café waar nog een interview met de band plaatsvond. Opeens liep George naast me. ‘Hey, hoe gaat het ermee?’ Kwartiertje gepraat over van alles en nog wat. Dat is gewoon leuk. 

Van een vriend van mij uit Australië kreeg ik afgelopen weekend nog een foto toegestuurd toen we samen backstage bij het Earring-concert tijdens Retropop in Emmen waren. ’s Middags hebben we toen met George en Barry zitten praten en zijn we met de hele band op de foto gegaan. Ook een geweldige herinnering.” 

,,Nou, ik heb in 1999 gefigureerd in de videoclip van ‘Burning Stuntman’. De laatste clip die Dick Maas voor ze heeft gemaakt. Als de auto op de schans afrijdt, sta ik tussen het publiek langs de kant. 

Ik stond achter Barry Hay’s dochter Bella. Die was toen 6 of 7 jaar. Zonnebril op, hoeden op, andere kleren aan. Het is lastig om mijzelf in de clip terug te zien, maar wat een geweldige dag was dat.”

,,Heel belangrijk. Het zijn niet de aanstichters, want dat waren eind jaren vijftig de indorockers en daarna Peter Koelewijn. Wel heeft de Earring in de daaropvolgende jaren de populaire Merseybeat, die de Beatles ook speelden, in ons land een boost gegeven. 

Natuurlijk waren er destijds ook andere groepen, maar de Earring heeft alles en iedereen overleefd en is groot gebleven. De band verraste zestig jaar lang. Van de beat en psychedelica in de beginjaren ontwikkelde hun muziek zich via harde en stevige rock steeds meer richting pop. Al die jaren bleef het eigen geluid. En vijftig jaar lang speelden ze in dezelfde samenstelling. 

Ze hebben een paar jaar met achtereenvolgens toetsenist Robert-Jan Stips en de Asser bluesgitarist Eelco Gelling gewerkt. Die samenwerking met Gelling hoor je goed in een stuk als ‘Bombay’. Toch waren ze als viermansformatie het sterkst. 

Of ze altijd voorop hebben gelopen? Sowieso met hun concerten. Ze hadden al vroeg een eigen installatie, die in 1970 de eerste editie van Pinkpop redde. Muzikaal waren ze redelijk trendsettend. Als eerste Nederlandse band haakten ze begin jaren negentig in op de Unplugged-rage en brachten ze een volledig akoestisch album uit (‘The naked truth’, red.), waarmee ze het theater ingingen. En zonder Golden Earring geen Anouk.”

,,Ze hebben tussen 1970 en 1984 dertien keer door Amerika getoerd. Ook in Engeland en Duitsland zijn ze groot geweest, veel platen verkocht en honderden concerten gegeven. Beide shows in 2009 in Engeland waren stijf uitverkocht en niet alleen dankzij Nederlandse fans! Van die populariteit is nog veel overgebleven.

Nog steeds gaat er in Amerika geen uur voorbij of ergens op een radiostation klinkt ‘Radar love’. Dat nummer is wereldwijd ruim 500 keer gecoverd, onder andere door U2. Behaalde in 1974 de 13e plek in de Amerikaanse Billboard-lijst en een gouden plaat in Engeland. Een band als Iron Maiden coverde ooit ‘Kill me (ce soir)’. Hun bassist Steve Harris was jarenlang erelid van de Nederlandse Earring-fanclub.”

,,Uiteraard! Ik vind het een prachtig initiatief. En ‘Radar love’ is zonder twijfel het beste nummer voor deze actie. Laten we hopen dat George nog lang onder ons is.”