Ongrijpbaar op het irritante af, Bob Dylan in ‘A Complete Unknown’ | ★★★☆☆

Oscarkandidaat A Complete Unknown laat de muziek het werk doen, terwijl het genie zelf vooral onverschillig en ongrijpbaar blijft.

New York, 1961. Een 19-jarige vreemdeling (Timothée Chalamet) wandelt het ziekenhuis binnen waar folkzanger Woody Guthrie (Scoot McNairy) ligt en raakt aan de praat met muzikant Pete Seeger (aaibare rol van Edward Norton). De twee veteranen weten niet wat ze horen zodra de jongen een zelfgeschreven liedje begint te spelen. Zou folkmuziek nu eindelijk weer de aandacht kunnen krijgen die het verdient?

Het talent stelt zichzelf voor als Bob Dylan, mag in no time zijn eerste coverplaat opnemen en wordt al helemaal populair zodra hij zijn eigen muziek uitbrengt. Maar intussen krijgen vrienden en collega’s moeilijk vat op dit fenomeen. Zijn naam blijkt een pseudoniem en ook de rest van zijn verleden verzint hij bij elkaar. Relaties zijn geen lang leven beschoren.

Waar de eerdere biopic I’m not there poogde om Dylan te vatten met zes verschillende acteurs, lijkt A Complete Unknown juist zijn eigenwijze en gesloten karakter te willen omarmen. Heel af en toe duikt er een stukje menselijkheid op, zoals na een bargevecht of bij een spontane jamsessie op tv. Maar verder houdt regisseur James Mangold (Walk the line) – net als Dylan zelf – vooral scherpe conflicten en grote nieuwsgebeurtenissen op afstand. Zo snel als ze komen, zijn ze ook weer weg. A Complete Unknown blijft tweeënhalf uur op die manier doorkabbelen, met iconische muziek en de kleurrijke sixties als grootste troef.