Na alle gedoe rondom de nieuwe Sneeuwwitje, hoe goed is die Disneyfilm nu eigenlijk?

Vooropgesteld: de film is niet het fiasco geworden waarvoor gevreesd werd. Zoals de legendarische schilder Bob Ross zei als er iets niet volgens plan ging: ‘Just happy accidents’. Nu zijn alle betrokkenen verre van ‘happy’, maar sommige zaken pakken nog enigszins goed uit in ‘Snow White’.

Allereerst is er de prins, die hier geen prins is maar een dief met een hart van goud. Eerdere berichten (van met name Zegler) deden ons geloven dat Sneeuwwitje vooral bezig was met een rol als nieuwe leider van het koninkrijk, en dat het vinden van ware liefde op het tweede, derde of zelfs vierde plan werd geschoven.

Dit is echter niet het geval, en haar band met de charismatische Jonathan (Andrew Burnap) stuwt een groot deel van het verhaal voort. Daarbij is wat meer interactie en chemie met een persoon die je later uit het niets wakker kust geen slecht idee. Als er iets was van het origineel dat een opfrisbeurt had mogen krijgen, dan was dat het wel.

Waar het vooral is misgegaan ligt bij Zegler zelf. Door haar talloze negatieve uitlatingen over het origineel, anti-Trump en -Israël-retoriek, en het blijven terugvuren naar kritische fans, maakt dat het moeilijk is geworden nog prettig naar de anders zo vrolijk en onschuldige Sneeuwwitje te kijken. Dat de iconische prinses ‘met huid, wit als sneeuw’ door een latina wordt gespeeld is volkomen irrelevant, maar haar gunfactor is wel als sneeuw voor de zon verdwenen. Inmiddels zijn er zelfs hordes fans op internet die Zeglers bob-kapsel door AI laten retoucheren. De wet van Murphy, zo lijkt het.

Om over de zeven dwergen nog maar te zwijgen. Deze komen rechtstreeks uit de computer ge-hé-ho’d, wat zorgt voor een afstand en een gebrek aan emotie. Als The Lord of the Rings iets heeft uitgewezen is dat je normale acteurs heel goed als dwerg of ander klein persoon kan inzetten. Het is niet moeilijk voor te stellen dat een Danny DeVito als Doc veel meer had kunnen doen dan al die eentjes en nulletjes op het witte doek.

Uiteindelijk is het vooral een film voor de kleintjes geworden. Het ontbreekt aan volwassen humor en de spanning uit het origineel – het varkenshart en de heks op de rots zijn weggelaten. Wat overblijft zijn leuke liedjes, knuffelige dieren, een heks (Gal Gadot) die zowaar knapper is dan Sneeuwwitje en een voorspelbaar plot waarbij het oude live action-kwaaltje van Disney weer opdoemt: waarom een remake maken op een klassieker als je er toch weinig nieuws mee doet?