Het Spaanse plattelandsdrama 'Alcarràs' bekommert zich om de underdog – de bedrijven die uit zijn op efficiëntie en winst blijven buiten beeld | recensie ★★★★☆

Prachtige woonplek, stabiele bron van inkomsten én eindeloos grote speelplaats: al generaties lang plukt Quimets familie de vruchten van hun boomgaard. In Alcarràszijn ze officieel geen eigenaar van het land, maar dat heeft nog nooit voor problemen gezorgd. Tot nu.

Hoe kon zijn vader zo oliedom zijn om nooit een contract te tekenen? Quimet stampt de kamer uit en gaat weer aan het werk. ’s Nachts jaagt hij op konijnen die het land kaalknagen, overdag plukt hij zo snel mogelijk zijn fruitbomen leeg. Dit is immers de laatste zomer dat hij er nog iets kan verdienen. Even verderop wordt een veld al volgebouwd met zonnepanelen. Zijn boomgaard is binnenkort aan de beurt.

In een crisis is het moeilijk om oog voor elkaar te houden, laat de Spaanse regisseur Carla Simón zien. En dat geldt voor iedereen. Tussen alle commotie door wil jongste dochter Iris bijvoorbeeld vooral buiten blijven spelen. Ook vrouw Dolors en de twee tienerkinderen leven als losse eilandjes. Om nog maar te zwijgen over opa, die nergens steun krijgt terwijl hij stilletjes afscheid moet nemen van een lange familietraditie.

Ontkenning, woede, depressie, aanvaarding; in Alcarrás zien we de bekende stadia van rouwverwerking voorbijkomen. Alleen Dolors krijgt daarbij als mater familias geen heel eigen gezicht, maar verder is het knap hoe Simón haar aandacht over het gezin verdeelt.

De grote schurken van het verhaal – bedrijven die alleen uit zijn op efficiëntie en winst – worden bewust op afstand gehouden. Alcarràsbekommert zich om de underdog. Op het Filmfestival van Berlijn kreeg Simón daar de hoofdprijs voor.

Film: Alcarràs
Regie: Carla Simón
Met: Jordi Pujol Dolcet, Anna Otin, Xènia Roset
Te zien: Slieker, Leeuwarden; Groninger Forum