'Bullet Train', met Brad Pitt als huurmoordenaar, is een vermakelijk gechoreografeerde chaos vol zwaarden, neonkleuren en giftige boomslangen | recensie ★★★★☆
‘Bullet Train’, gebaseerd op de bestseller van de Japanse auteur Kotaro Isaka, is een vermakelijke achtbaanrit in een Japanse hogesnelheidstrein.
Brad Pitt is in Bullet Train een huurmoordenaar met de ironische codenaam Ladybug. Pech kleeft aan hem en de simpele klus die hij op zich heeft genomen zal uiteraard toch niet zo simpel blijken. Die klus bestaat eruit een koffer te stelen uit een Japanse hogesnelheidstrein (in het Engels ook bullet train genoemd). Maar er blijken meer kapers aan boord te zijn, met elk hun eigen agenda’s en bijnamen.
Zoals Tangarine (Aaron Taylor-Johnson) en zijn partner Lemon (Brian Tyree Henry), die al zijn mensenkennis ontleent aan Thomas de stoomlocomotief. En The Prince (Joey King), die er hevig op los manipuleert met haar schattig-meisje-voorkomen. De indrukwekkende stoet acteurs (inclusief een aantal cameo’s), heeft overduidelijk plezier in hun rollen, met Brad Pitt voorop.
David Leitch, die met de trappenhuisscène in Atomic Blonde een van de beste vechtscènes van de laatste jaren regisseerde, rijgt in Bullet Trainde actiescènes aaneen. Op de wat te buitensporig computergeanimeerde finale na, is het een vermakelijk gechoreografeerde chaos vol zwaarden, neonkleuren en giftige boomslangen, ingebed in een plot waarin elk detail en elke wending als een schuifpuzzel in elkaar past.
Het gestileerde geweld en de rappe dialogen doen aan het werk van Quentin Tarantino denken. Zoals ook de vertelstructuur, waarin geregeld stapjes opzij worden gezet om even tussendoor een personage van achtergrond te voorzien. De tegendraadse stijlelementen in de onafhankelijke cinema van de jaren negentig, zijn de standaardingrediënten geworden van de blockbuster van nu.
