Suzanne Jongmans portretteert mensen met hoofddeksels en andere accessoires die ze zelf ontwerpt. Haar foto's bieden, net als de oude schilderkunst, een blik op de tijdloosheid | Visualia 1395

Dat mensen die eeuwen geleden model zaten nog steeds te zien zijn, nog even jong en mooi alsof de tand des tijds niet bestaat. Alsof het zomaar kan dat de bloei van ons leven eeuwig duurt. Ondanks een kunstgeschiedenis die andere wegen zocht en zelfs uitkwam op verontrustende beelden en ‘de schoonheid van het lelijke’, staan we verbluft te kijken naar perfectie, en ondergaan we de emoties die het zien van pure schoonheid teweeg kan brengen.

Misschien is dat de oorzaak van het succes van een groeiende groep fotografen die oude portretkunst op een eigen manier probeert te reconstrueren met digitale fotografische middelen. Zoals Suzanne Jongmans (Breda, 1978), die met een serie fotoportretten te zien is bij de Gasunie in Groningen. Je denkt meteen te weten welke schilderijen van bijvoorbeeld Van Eyck of Memling het voorbeeld waren.

Dat klinkt misschien niet erg spannend, maar het gaat bij haar om veel meer dan het verbluffend recreëren van eeuwenoude schoonheid, zoals van vrouwengezichten met zedig neergeslagen ogen. Het is wat die oude geschilderde portretten ook laten zien, zoals ingetogenheid, vastberadenheid en devotie.

Jongmans’ portretten tonen nadrukkelijk iets van de gemoedsbeweging van de afgebeelde persoon. In plaats van onderdanige devotie ook rouw, kracht en melancholie. De knipoog naar de oude meesters, zoals haar werk wel genoemd wordt, gaat veel breder en dieper dan het mooie plaatje.

Suzanne Jongmans is fotograaf, ze studeerde tussen 1996 en 2000 aan de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg echter af in twee richtingen: textieldesign en fotografie. Dat eerste verklaart waarom ze alles zelf ontwerpt, hoofddeksels, japonnen, accessoires. In dat opzicht is ze behoorlijk uniek in de groep fotografen die ‘oude meesters’ als voorbeeld nemen.

Ze gebruikte een tijdlang plasticafval om daarmee kostbare, oude stoffen te suggereren, maar sinds 2015 bouwt ze die liever op uit natuurlijke materialen. En er is ook humor, zoals een plechtige Madonna op wolken van watten met een meisje dat tussen haar mantelpanden olijk naar ons kijkt. Je ziet niet alleen digitale perfectie en beeldende schoonheid, maar een veelzijdige, eigentijdse vorm van fotografie en een bijzondere techniek, die, net als de oude schilderkunst een blik op de tijdloosheid biedt.