Het talent is er, nu het publiek nog. Ook voor Drentsch Peil kunnen de zalen voller

Een dag eerder, vrijdag, deden diezelfde acts dat ook al in de kerk van Borger. In beide gevallen bracht het per optreden zo’n dertig, veertig mensen op de been. Wie dat bij elkaar optelt, komt tot een misschien redelijke bezetting. Wie aanwezig was, kon zich soms opgelaten en verlaten voelen.

Bij popmuziek zijn we geneigd te denken in termen van massaliteit en uitbundigheid. Vrijwel altijd gaat het over uitverkochte festivals met bomvolle tenten waar het zweet van het dekzeil afdruipt. Vrijwel altijd gaat het over ‘succes’ en ‘hits’. In het meest ongunstige geval is sprake van een ‘comeback’.

Tegenover die blockbuster-cultuur, waarbij een klein aantal namen de volle aandacht krijgt, staan duizenden artiesten die minstens zo hard knokken voor glorie. Zij moeten het doen met een kort applausje en veel schouderophalen. Deze groep wordt steeds groter. Helemaal nu het grote publiek in onzekere tijden de nieuwsgierigheid op een laag pitje zet.

Onder dit gesternte mag het een wonder heten dat zich nog steeds nieuwe artiesten melden. Drentsch Peil is bedoeld om jonge muzikanten die een band hebben met Drenthe een podium te bieden in een provincie waar jongeren vaak noodgedwongen wegtrekken. Zonder zaaien geen oogsten. Zaterdag traden dankzij vrijwilligersorganisatie The Bake Shop onder anderen Ça Va Bien (Meppel), Marit Nygård (Meppel) en Hannah Mae (Weerdinge) op.

Ça Va Bien bleek een moedig duo met een harp, een looptrack, toetsen en Nederlandstalige teksten, enigszins in de geest van Eefje de Visser. Kleinkunstenaar in de dop Marit Nygård had haar huisplantje Bob op haar keyboard vastgeplakt en bespeelde aan het slot van haar optreden vier instrumenten tegelijk – wel zo passend bij een liedje vol zelfspot over een eenmansorkest.

Hannah Mae (1998) was samen met haar gitarist Laurens als toegift aan het Drentsch Peil-affiche toegevoegd. Van alle deelnemers is zij mogelijk het meest vergevorderd. Zo werd haar debuutsingle Back To You gebruikt voor een reclamespot en bracht Daniël Lohues haar in contact met Ilse DeLange.

Niet alleen dit, maar ook een werkreis naar Nashville en veel speelbeurten, heeft haar zoveel zelfvertrouwen opgeleverd dat ze het aandurfde het laatste restje publiek in de kerk te vragen de mond te houden tijdens het spelen van het nummer Joanne. ,,Want dan komt het ook bij jullie echt binnen.” Dat bleek inderdaad het geval.

In de regel maakt Hannah Mae Amerikaanstalige countrypop. In Emmen bracht ze daarnaast een Nederlandstalig nummer, haar nieuwe single De Kerkstraat. Fijn klinken deed het zeker, Hannah Mae is muzikaal een groot talent. Tekstueel was het nogal Volendams: ‘Je brak mijn hart in de Kerkstraat/ shit ik heb me zo kapot geschaamd/ Ik zie je nog op dat hoekje staan/ jij was toen van mij/ maar je kuste haar’.

Klassieke beginnersproblemen. Wellicht komt het later allemaal goed.