Achttien jaar is ze pas, deze singer-songwriter uit Leicester, die met haar gitaar het publiek in de kerk driekwartier lang met stomheid sloeg. Wat een stem, wat een teksten, wat een persoonlijkheid en wat een liedjes! Een brok muzikaliteit is deze jonge vrouw. Als je op je twaalfde al een liedje als Marry me kunt schrijven, dan mag je gerust van een wonderkind spreken. Het is muzikaal misschien nog wat braaf allemaal, maar het talent spat er aan alle kanten van af. (Job van Schaik)
First Breath After Coma (De Beurs, 00.15 uur); doorbraakkans 65 procent
Een van de verrassingen uit focusland Portugal. Stevige postrock met prachtige melodische lijnen die zowel grote weemoed als een bijna paradijselijke euforie opriepen. Sfeervol en fragmentarisch, maar toch een hechte eenheid. Dichtgesmeerd met indrukwekkende geluidsmuren, maar nergens bombastisch of pathetisch. Muziek die in je hoofd blijft zitten. (Job van Schaik)
Baptiste W. Hamon (Mutua Fides, 22.15 uur); doorbraakkans 60 procent
Deze Franse americana zou niet misstaan op festivals als Take Root of FestiValderAa. Hamon brengt met zijn driemansband een wonderlijke maar overtuigende mengelmoes van country en Franse chansons, overwegend in zijn moerstaal. Hij eerde zijn held Townes van Zandt met een mooie uitvoering van Waiting around to die en een prachtige hommage in het Frans. Ook aardig: de Franse versie van Johnny Cash’ Folsom Prison blues. (Job van Schaik)
Cocaine Piss (De Spieghel, 1.15 uur); doorbraakkans 1 procent
De Spieghel veranderde voor een klein half uur in muzikaal oorlogsgebied. De zangeres van de punkformatie uit Luik schreeuwde haar teksten onverstaanbaar gillend de zaal in en al vrij snel zichzelf erachteraan. Terwijl de band op het podium voortraasde, wervelde de frontvrouwe van Cocaine Piss - de bandnaam past perfect bij de muziek – als een tornado door het publiek om uiteindelijk in het toilet te verdwijnen, waarna het concert was afgelopen. Een maniakale freakshow die zowel vermakelijk als verontrustend was. (Job van Schaik)
Sara Petursdottir (voor zover bekend geen familie van oud Feyenoordspits Petur Petursson) is groot in IJsland en daar zal het voorlopig wel bij blijven. Glowie (vreemde artiestennaam) begon haar show met een paar zouteloze liedjes, die tevergeefs werden opgepompt met een enorme hoeveelheid galm, hetgeen een oordeel over haar stem onmogelijk maakte. Wel keek ze, gekleed in een hobbezaktrui, heel verleidelijk de zaal in. Halverwege haar optreden kwamen een paar heel aardige uptempo liedjes voorbij, maar de ballad die ze vervolgens meende te moeten zingen, maakte duidelijk dat toon houden nog best moeilijk is. (Job van Schaik)
De Oostenrijkse variant van Kensington, zit Europa daar op te wachten? Farewell Dear Ghost lijkt het zelf wel te denken. Het viertal uit Wenen zet een stadiongeluid neer, alsof ze de grote podia zo gaan bekleden. Een potsierlijke drumsolo doet het pleit beslechten, dat moet maar niet gebeuren. (Evert van Dijk)
Het kweken van bakken met onbegrip gaat ze goed af bij Minerva. Binnen speelt het Londense Teleman voor een halfvolle zaal, buiten staat een lange rij wachtenden in de regen, inclusief enkele bookers. Niemand mag erbij, iets met veiligheid maar vooral met zichtlijnen. Zij die wachten missen de goed verzorgde, melodieuze liedjes. Teleman bestaat niet uit debutanten. De band heeft al twee albums opz'n naam en drie van de vier leden maakten eerder deel uit van Pete and the Pirates. Als het concert is afgelopen, staan ze buiten nog steeds te wachten. (Evert van Dijk)
Sløtface (De Spieghel, 23.45 uur); Doorbraakkans 70%
Het debuutalbum moet nog komen, maar het Noorse Slotface heeft al naam gemaakt. Energiek, licht rammelend en met de enthousiaste zangeres Haley Shea wordt de poppunk over het publiek in de Spieghel uitgestrooid. Het viertal noemde zich aanvankelijk Slutface (slettengezicht???), maar dat stond een doorbraak in de weg. Nu een streepje door de O en dan moet het goed komen. Met een nummer over Bohemian Rhapsody kan het niet misgaan, zou je zeggen. (Evert van Dijk)
Indian Askin (Huize Maas, 22.15 uur); Doorbraakkans 50%
Vorig jaar al op Noorderslag, nu op Eurosonic. De Amsterdamse band Indian Askin maakt licht psychedelische rock, met de eigenzinnige zanger/gitarist Chino Ayala in de hoofdrol. Uitgesponnen versies van singles als en maken indruk in een stampvol Huize Maas. Ze waren vorig jaar al 3FM Serious Talent, nu zijn ze wel volwassen en klaar om de grenzen over te gaan. (Evert van Dijk)
The Amazons (Huize Maas, 20.45 uur); Doorbraakkans 90%
Op het podium waar The Editors in 2006 hun doorbraak beleefden staan nu The Amazons, een viertal uit Reading. Ook The Amazons komen er wel. Britse branie, stevige rock en live staat het als een huis. Het debuutalbum moet nog komen, maar op de BBC zijn ze al te horen. Ze zullen de festivals wel halen dit jaar. (Evert van Dijk)
Drangsal (Vera, 20.45); Doorbraakkans 30 procent
Berlijnse galmwave met een ferme hoofdknik richting jaren tachtig. Max Gruber zingt afwisselend in het Engels en in het Duits. Wat verder niet zo erg is, maar heel erg veel voegen Max en zijn mannen niet toe aan wat voorafging. Sterker nog: Drangsal klinkt eigenlijk vooral als een armeluisversie van de Fries-Groningse expat (eerst Berlijn, nu Parijs) Thomas Azier. Ach, waren we daar maar heen gefietst. (Jacob Haagsma)
Rein (Grand Theater, 21.30); Doorbraakkans 25 procent
Zweedse ijsprinses (want dat zeg je dan over blonde Scandinavische electrowavezangeressen) die twintig minuten voor schematijd al weer afnokt. Over het livegehalte van haar in effecten gedrenkte zang kunnen we misschien maar beter zwijgen. De beats klinken best effectief, dat dan weer wel (Jacob Haagsma)
Het zijn er maar een dozijn in plaats van de beloofde zestien IJslandse rapperinnetjes, maar een gegeven paard moet je ook niet in de bek kijken. Het is best een prikkelend tafereel, elf van die IJslandse jongedames die in malle kledij over het podium dwarrelen (de twaalfde speelt achter de laptop voor dj), maar met de ogen dicht is dit gewoon heel amateuristische rap. Magoed, gimmicks zijn een onderschat onderdeel van de popindustrie. (Jacob Haagsma)
Noiserv (20:45 uur, Grand Theater); doorbraakkans 30%
Ingetogen en lieve liedjes van deze Portugees. David Santos zit in zijn eentje op het podium maar klinkt als een volwaardige band. De gitaar-, drum-, en xylofoonloopjes die hij speelt, neemt hij op en mixt hij live tot volwaardige en mooie liedjes. Prima, maar het optreden mag wel eens naar een hogere versnelling. Zijn ingetogen liedjes kabbelen lekker door maar echt spannend wordt het optreden nergens. (Matthijs Sorgdrager)
Guillaume Perret (20.00 uur) en Chui (21.30 uur, beide in Der Aa-Theater); doorbraakkans 30%
Dat meer niet altijd beter is, werd maar weer bewezen door twee jazzconcerten in het Der Aa-Theater. De Franse saxofonist experimenteert al een poos met effectapparatuur. Gisteren stond hij in zijn eentje een heel orkest uit zijn instrument te halen. Middels loops stapelde hij verschillende lagen op elkaar, compleet met beats en verschillende riffs. Knap. Maar de uiteindelijke melodieën (solo’s kun je het niet noemen) bleven dun en nietszeggend.
Hetzelfde gold voor het kwartet Chui uit Kroatië. Op een laag dikke beats speelde de saxofonist met een overdosis aan effecten en echo’s. Wanneer je alle rompslomp wegdacht, bleven alleen wat saaie, lange lijnen over. In beide gevallen was het teleurstellende uitlekgewicht: veel kabaal, maar geen verhaal. (Illand Pietersma)
Tussendoor de laatste helft van de set van Ala.Ni kunnen meemaken. De bluesy ballad die ze zong pakte je meteen bij de lurven. Loepjezuiver, mooie ingetogen emoties, indrukwekkend. Een speels ‘oh yeah’ met het publiek daarna, was bedoeld om frustraties te botvieren. Zo was ze onderweg naar Groningen wegens sneeuw en vertragingen haar harpiste kwijtgeraakt. Dus was het ook nog extra improviseren met alleen nog een gitarist als begeleiding. Pakte geweldig uit. De wat lichte stem mag nog groeien en meer diepgang krijgen. Verder memorabele halve set. (Illand Pietersma)
ADHD (23.00 uur, Der Aa-Theater); doorbraakkans 5%
Wat deden deze bedaagde jazzo’s van IJsland op Eurosonic? Op hun best deden ze in de verte denken aan gitarist John Scofield en saxofonist Joe Lovano. Maar dan in winterslaap. De timing klopte soms niet, de breaks van de drummer waren slap, wat saxofoon en gitaar unisono speelden klonk niet gelijk, en wat was de bedoeling van die constant rondzingende Hammond-noot van de toetsenist? Verkeerde band op de verkeerde plek. (Illand Pietersma)
Kel Assouf (0.20 uur, Der Aa-Theater); doorbraakkans 90%
De avond in het Der Aa-Theater eindigde sterk met de Belgisch/Franse groep Kel Assouf. Ze spelen Afrikaanse dessert-blues met een flinke dosis rock. Zeg maar: Tinariwen met een turboknop. Alles zit er in: de vraag-antwoordzang, het opruiende vrouwengejoel, de sfeer van woestijnfeesten, maar dan een versnelling hoger. Misschien houdt de popdrummer het iets te simpel, maar het totaal werd alleen maar heavier en krachtiger. Kijk, hier werd meer wél beter. (Illand Pietersma)
Altijd weer die Belgen. Hebben ze daar een fabriek voor fijne bandjes misschien? Achterin de ritmesectie, bassist plus drummer, gestoken in het wit, voorop drie man in het zwart: het ziet er meteen al goed uit en dan moet het nog beginnen. Wat een geweldige combinatie van geramde popsongs en danceritmes. De refreinen, sterk werk van zanger Mathieu Terryn, zijn alle binnen tien seconden vertrouwd. De band stond al eens in het Groningse Simplon, en op wat kleinere festivals (Pinkpop, Werchter), dus nu moet het maar eens gebeuren. Geweldig geluid toch altijd, in die Machinefabriek van het NNT. Alleen jammer dat de buren dat ook vinden.
Bry (Vrijdag, 20.30); doorbraakkans 80 procent
Hij had last van griep, zei Bry, en zijn gitaar griepte mee, vandaar dat er enige last was met stemmen. Maar desondanks, wat een krachtige songs van deze 28-jarige Ierse singer-songwriter. En wat een mooi verhaal. Op de bonnefooi naar New York reizen, via Twitter laten weten dat je in Central Park speelt en dan maar zien wie er naar je optreden komt. Zo is Bry al in 62 landen geweest, en kwam hij, vooral dankzij zijn talent natuurlijk, uiteindelijk in contact met gevestigde namen als Snow Patrol en Belle & Sebastian. Omarm deze man! (Over Ieren gesproken: zijn soulvolle collega Brian Deady zei later op de avond bij zijn optreden in het Groninger Forum dat hij blij was te mogen spelen in een land dat nóg kouder en natter was dan Ierland).
Hoe later de doorbraak, des te rijper de songs. Hans Hannemann is al een tijdje onderweg en ja, dan komt toch de dag dat je als Groninger op Eurosonic staat. Terecht! Hannemann is op klassiek Amerikaanse leest geschoeid, zeg nog van voor Reagan, maar klinkt met al die country-roots toch volstrekt eigen. Hij heeft een authentieke, donkere, ongepolijste stem en weet zich gesteund door een sterke band, met onder anderen drummer Marcel Wolthof (Nozem van Bert Hadders) en de Friese gitarist Jan-Peter Hoekstra Krezip, Douwe Bob) die zijn Fender als het moet doodleuk laat klinken als een steelgitaar. Ga vanmiddag om 12.30 uur kijken op de Grote Markt, in de tent van Eurosonic Open Air. Kun je het zelf meebeleven.
