Het Sneeuwbaltrio keert in Borger terug op het podium: 'Misschien gaan we wel schreiend van het toneel'

In zijn woonkamer in Gasselte neemt Koos Hindriks (76) plaats achter de piano en zet Nothing I can do about it now van Willie Nelson in. Verrassend wellicht, maar Hindriks – van midden jaren 70 tot 1983 gitarist, zanger en liedschrijver van het Sneeuwbaltrio – is muzikaal breed georiënteerd en droomde ooit van een eigen countryband.

Met accordeonist en tweede stem Dick van der Woude en drummer Jan Brongers was, en is, het Gronings-Drentse Sneeuwbaltrio razend populair onder liefhebbers van het Nederlandstalige levenslied. Op de vele piratenstations van weleer klonk hun muziek nagenoeg onafgebroken. De eerste single Adé m’n kleine Paloma werd in 1977 na een lange aanloop meteen een grote hit. Met dank aan deejay Joost den Draaijer, oftewel platenbaas Willem van Kooten. Vele singles, zes langspeelplaten en meerdere cd’s volgden. Tot in 1983 voor Hindriks de koek op was.

Zonder zijn twee bandmaten stoft Hindriks het verhaal van het Sneeuwbaltrio nog maar eens af. ,,Doe jij dat maar Koos, dan kun je zo goed”, hebben Brongers en Van der Woude hem de taak toevertrouwd. De aanleiding is het optreden in Borger, zaterdag 22 oktober, waarbij de drie muzikanten voor het eerst sinds 1983 weer samen op een groot podium staan. En dat terwijl de mannen hadden gezworen nooit meer op te treden.

Van der Woude zei destijds ‘opgebrand’ te zijn maar ging na het Sneeuwbaltrio nog jaren verder in de muziek. Hindriks ontwikkelde een angst voor het publiek: de onverwachte druk van het succes. ,,Dat we destijds stopten, komt door mij’’, klinkt het schuldbewust. Maar tijdens het Nederlandstalige festijn van Tukker FM staan ze weer op de bühne. En zoals Hindriks met nadruk zegt: ,,Het originele en voltallige trio.” Anders dan vroeger kijkt hij uit naar de show.

De eerste elpee, net als de debuutsingle getiteld Adé m’n kleine Paloma, was in 1978 goed voor goud. De plaat kreeg voor promotionele doeleinden ook een zilveren single. ,,Dat bestaat helemaal niet”, klinkt het lachend. De zilveren single en de gouden plaat hangen bij hem op het toilet. ,,Iedereen die daar komt, loopt er met de kop tegenaan, maar in de huiskamer wil ik ze niet hebben.”

Maar Willie Nelson? Koos Hindriks is een fan. Muziekliefhebber in de breedst denkbare zin. ,,Nelson zingt zo vreselijk uit de maat maar komt altijd weer goed uit”, zegt hij bewonderend. ,,Dat grijpt je aan.” Oude rock-’n-roll, tex-mex en Oostenrijkse zangers als Ludwig Hirsch en Hubert von Goisern vind Hindriks ook geweldig mooi. ,,Het is allemaal folk. Het komt uit de mensen. Dat vind ik prachtig.” En nu hij er naar gevraagd wordt, meent Hindriks dat het Sneeuwbaltrio ook in dat straatje past. ,,Da’s ook een soort folk. Dat denk ik wel.”

Drummer Jan Brongers speelde begin jaren 70 met Hindriks in De Stajako’s, kort voor de voornamen Stado, Jan en Koos. ,,Een naam van niks. Niemand kon het uitspreken.” Toen accordeonist Stado Brongers, broer van Jan, stopte met de muziek, legde Jan contact met een accordeonist uit Veendam: Dick van der Woude. ,,We maakten bij Jan in Borgercompagnie een afspraak met Dick. Het klikte gelijk.” Er moest een nieuwe bandnaam komen: het Sneeuwbaltrio. ,,Die naam maakt meteen duidelijk wat voor muziek we spelen. Nederlandstalig. En een beetje met het idee: die sneeuwbal groeit misschien wel.”

Er kwamen al snel optredens op bruiloften, partijen, pa en ma bals, bij toneelverenigingen. ,,Daar waren we liefhebbers van. Want dan hoefde je niet zoveel te spelen.” Het repertoire kwam van andere artiesten. Tot Jan Brongers aan Hindriks vroeg: ‘Kun je niet een paar liedjes schrijven? Wie kinn’n ’n ploatje moak’n.’ Hindriks vroeg zich meteen af hoeveel geld dat moest kosten. Brongers had het antwoord al: ‘Dat kost niks. We mott’n noar Johnny Hoes in Weert en we krieg’n tuss’n de middag ook nog ’n bord patat.’

In de BMI studio in Weert vroeg technicus Paul Hougardy of de band arrangementen voor de liedjes had. ,,Arrangementen? We wisten niet wat dat was. Hougardy zei vervolgens: ‘Speel maar zoals je dat op een bruiloft doet en we maken er wat moois van.’

Een single dus, maar één klein probleempje. Hindriks had nog nooit een lied gecomponeerd. ,,We zijn geen geschoolde muzikanten. Niemand van ons kan een noot lezen. Hoezo ik liedjes schrijven? Jan zei: ‘Je schrijft van die leuke sinterklaasgedichtjes. Dan kun je ook wel een liedje schrijven’.

Hindriks zette zich aan de opdracht. ,,Ik ben geen specialist. Ik kan een beetje gitaar spelen, een beetje accordeon. Ik moet het hebben van een citatenboek, een woordenboek en wat fantasie. Ik pak een catalogus van een Amerikaanse platenmaatschappij en blader wat door de titels. Kan ik die gebruiken? Ik luisterde niet naar die muziek. Het was niet om plagiaat te plegen, maar kan ik er iets van gebruiken? Ik zoek het bij elkaar. De melodie neuriën, op een bandje vastleggen, dan de tekst uitwerken. Op die manier maakte ik Adé m’n kleine Paloma. Ik ben altijd romantisch aangelegd geweest. Tropische eilanden hebben me altijd aangetrokken.”

Hindriks verzon een lied over een zeeman die uit varen gaat naar verre stranden en afscheid neemt van zijn beminde Paloma. Maar het lied kent een gelukkig slot want: ‘Op een dag, Paloma, leg ik hier weer aan/ Dit kleine eiland met z’n palmen wordt m’n woning/ Daar kom ik thuis en vind ik rust in m’n bestaan/ Alleen bij jou kleine verdrietige Paloma/ Zal heel m’n leven dan alleen nog verder gaan.’

Het lied begint met een vrolijk accordeondeuntje waarna de drums en de gitaar uptempo invallen. Koos en Dick zingen het hele lied samen. Dick hoog en Koos laag. ,,Dat is het karakter van het Sneeuwbaltrio. Die leadzang van mij en de tweede hoge stem van Dicky, vrouwelijk bijna. We zingen het blindelings met zijn tweeën synchroon. Dat is de sound. Met die stemmen hadden we geluk. Daarmee waren we herkenbaar.”

Voor de B-kant schreef Hindriks een etherpiratenlied, Atletico. ,,Dat lied ging over de zender Atletico van Geert Sanders uit Valthermond. Etherpiraten waren destijds heel populair. Ik dacht commercieel. Met zo’n lied hadden we een verkooptrekker voor de piraten en Adé, m’n kleine Paloma was meer geschikt voor de landelijke zenders. Ik denk dat de single net zoveel op de B- als op de A-kant is verkocht.”

De single kwam in de Nederlandstalige top 10. Niet eenmaal, niet tweemaal maar liefst driemaal. En dat allemaal mede dankzij Willem van Kooten, alias Joost den Draaijer, de deejay die de single maar bleef draaien. Opmerkelijk want Van Kooten had met Red Bullet een eigen platenstal en het Sneeuwbaltrio stond niet bij hem onder contract. ,,Hij riep dan: wie heeft de Tour de France vandaag gewonnen? Het Sneeuwbaltrio! En dan hoorde je Adé weer. We kwamen op één in de Nederlandstalige top 10, toen in de tipparade en vervolgens in de top 40. Toen kwam het sneeuwbaleffect.”

Met het eerste lied dat Hindriks schreef haalde het Sneeuwbaltrio vijf weken de top 40, met een 23ste plaats als hoogste notering. Ineens stond de werktuigbouwkundige Hindriks met automonteur Jan Brongers en Dicky van der Woude, die toen in een groentezaak werkte, in televisieprogramma’s als Op Volle Toeren en Toppop. ,,Het overkomt je.”

Johnny Hoes stuurde een gelukstelegram om de drie te feliciteren met hun succes. Gevolgd door de boodschap: ‘Er moet een opvolger komen, snel.’

Op enig moment zei Hindriks’ toenmalige vrouw: ‘Je hoort wel ‘ns dat de bank zich vergist en zomaar een groot bedrag op je rekening stort. Volgens mij is er zo’n fout gemaakt’. Auteursrechtenorganisatie Buma Stemra had de royalty’s uitgekeerd. ,,Je hebt van die liedjes, De pieteröliekar van ’t Börker Trio, Busje komt zo van Höllenboer of De wilde boerndochtere van Ivan Heylen. Dat zijn liedjes, daar kun je niet omheen. We hadden met Adé ook zo’n nummer.”

Vele optredens en plaatopnames volgden. Een hectische tijd. ,,We waren een bandje dat voor 300 gulden (136 euro, red.) op bruiloften speelde. Toen kregen we aanvragen uit Brabant. We vroegen 1600 gulden en ze betaalden het ook nog.”

Het trio hield het jaren vol, tot 1983. Hindriks: ,,Ik was bang voor het publiek. Ik was me er goed van bewust dat het Sneeuwbaltrio maar een matig muzikantengroepje was. In de studio van Johnny Hoes namen we liedjes op met een Hawaii gitaar of een bas erin. Op de bühne sta je maar met drie paar handen. Zo ontstond mijn angst: krijgen de mensen wel wat ze verwachten. Ze hebben je op tv gezien, ze hebben je plaatjes gedraaid en dan sta je daar. We zij geen slechte muzikanten maar ook geen beste. Met zijn drieën moesten we het doen.”

Voor Hindriks en zijn kompanen was er maar één weg naar succes: de zaal platspelen. ,,Want dan wordt er niet gesproken over goed of slecht, dan is het feest. Ik zette alles in om die zaal in mijn greep te krijgen. Dat kostte me zoveel energie… Ik kwam ’s nachts thuis en dan bleef ik in de auto zitten. Te moe om de boel uit te laden. Ik viel in de auto in slaap. Ik had er geen plezier meer in. Ik keek niet meer in de agenda voor de optredens, want dan hoefde ik er ook niet tegenop te zien. Dat was de reden om te stoppen.”

Veertig jaar hebben ze niet opgetreden. Angst voor het publiek heeft Hindriks niet meer. ,,Ik heb destijds een fout gemaakt. We gingen helemaal niet af. Het zat in mijn hoofd.” Nu het optreden in Borger eraan komt, heeft hij geen last meer van die gedachte. ,,De sound is er nog steeds.”

Hij kijkt uit naar het weerzien met het publiek. ,,Misschien gaan we wel schreiend van het toneel”, veronderstelt hij. Van vreugdetranen dan toch zeker. Hij loopt naar de piano en zet een lied in van Ede Staal. ,,Ede schreef ook liedjes voor ons. Dat was een grote.” Hindriks zingt ‘I’m in the mood to change my life completely’. Hij klinkt zelfs als Ede. Ineens is de kleine Paloma ver weg. Op een tropisch eiland.