Van treinkaping tot rododendronziekte: de bewogen geschiedenis van de golfclub in Glimmen. ‘Ons clubhuis was het hoofdkwartier, de scherpschutters lagen in de greppels’ 

Michiel van Haastert (69) staat in een kamertje van het clubhuis van de Noord-Nederlandse Golf & Country Club en kijkt geamuseerd naar de portretten van een man en een vrouw, geen vrolijke types. ,,Dit waren ze dan’’, zegt de voorzitter van de golfclub. ,,De laatste bewoners van dit landhuis voordat wij kwamen. Hij was graanhandelaar, geloof ik.’’ 

De Golfclub kocht het huis op landgoed De Poll in 1953 van de familie Rost Onnes, het echtpaar op de schilderijen. Een jaar later lag er een prachtige 9 holes-golfbaan rondom de gepleisterde villa met chalet-elementen. In 1987 werden er nog eens 9 holes aangelegd.

De golfclub bestond pas drie jaar toen het ‘t fraaie landgoed aankocht. De eerste jaren werd er gespeeld naast de landingsbaan van vliegveld Eelde. De club telde in die tijd 125 leden en het lidmaatschap kostte 100 gulden. 

Golfen in Eelde bleek ondoenlijk. Bij de uitbreiding van de luchthaven in 1953 werd met de golfers afgesproken dat ze zich direct van de baan moesten verwijderen als het alarm, dat hen voor een naderend vliegtuig waarschuwde, klonk. Een onwenselijke situatie, dus gingen de leden op zoek en vonden ze in landgoed De Poll al snel een betere stee. 

Nu de club het 75-jarig jubileum viert, is het nog steeds de trotse bewoner van het landgoed, dat een rijke geschiedenis kent. Voorzitter Van Haastert weet er alles van. 

,,Weet je wat ik ook zo mooi vind?’’, zegt Van Haastert, die zich heeft afgewend van de portretten en naar buiten tuurt over het landschap van de Drentsche Aa. ,,Daar in de verte ligt een betonnen blok. Ooit stond daar een theehuis op. Mevrouw had tuberculose gehad en dronk daar in de buitenlucht haar kopjes thee. Het huisje kon draaien, met de zon mee. Maar een bediende moest dat wel handmatig doen. Ik vind dat een lollig beeld: die vrouw daar met haar kop thee in de zon en zo’n man die staat te zwoegen om dat huis een stukje te laten draaien.’’ 

De plek waar ooit dat theehuisje stond, is de favoriete plek van Van Haastert. ,,Vanaf het terras heb je hier het mooiste uitzicht van alle golfbanen in Nederland. Het doet me denken aan Afrika, waar ik graag kom. Soms, als ik zo over die vlakte uitkijk, verwacht ik dat er ieder moment een giraffe of olifant uit de struiken komt lopen.’’ 

Het uitzicht waar Van Haastert zo van kan genieten was eind mei 1977 minder fraai. Toen stond daar in die open vlakte op drive-afstand van het terras een door Zuid-Molukkers gekaapte trein stil. Bijna drie weken lang was het clubhuis het hoofdkwartier van de Bijzondere Bijstandseenheid (BBE) en kon er niet gegolfd worden. ,,Hier in de greppel lagen de scherpschutters’’, wijst Van Haastert naar het slootje naast zich, terwijl hij klaarstaat op hole 10 om aan een rondje golf te beginnen. 

Zeven jaar is hij nu voorzitter. Hij vertelt erover terwijl hij over de baan loopt. Het gaat goed met de club. ,,We hebben wat vet op de botten en zowel onze heren als dames spelen in de hoofdklasse. Ik beschouw ons dan ook als een van de vijf topsportclubs van Groningen.’’

De renovatie van het clubhuis, waar een slordige 2,5 miljoen euro mee was gemoeid, was zijn grootste uitdaging. ,,Zoals met alle grote beslissingen is de ene helft voor en de andere helft tegen. Dat is natuurlijk geen probleem. Al zag ik hier gebeuren wat je in de hele maatschappij merkt: de ene helft verklaarde de andere helft voor gek. Ik ben heel blij met de renovatie, we zijn binnen budget gebleven en de oplevering was op tijd. Ze zullen het niet allemaal zeggen, maar ik denk dat de meeste tegenstanders er toch heel blij mee zijn.’’ 

Een kleiner drama in zijn tijd als voorzitter was de ziekte die de rododendrons trof. De struiken, die er al meer dan 100 jaar staan, zijn de trots van de golfbaan. Even leek het erop dat ze er allemaal aan zouden gaan, maar tot grote opluchting van Van Haastert hebben de meesten het 75-jarig jubileum van de club gehaald. 

In zijn voorzitterstijd kwam Van Haastert nooit in de verleiding zijn macht te gebruiken en die ene boom die hem tijdens het golfen altijd dwarszit neer te laten halen, zoals de Amerikaanse president Eisenhower ooit het verzoek deed een grote den op de beroemde golfbaan van Augusta omver te laten hakken, omdat zijn bal er altijd tegenaan kwam. Tevergeefs, president of niet, de Eisenhower Tree bleef staan.

,,Nee’’, lacht Van Haastert. ,,Alle bomen die we neerhalen, halen we neer omdat het moet, niet omdat er golfers zijn die er last van hebben. We zijn een duurzame club, die rekening houdt met de natuur. Toen ik hier in de jaren negentig lid werd, kon alles nog. Met gif werd het onkruid bestreden. Dat doen we niet meer, gelukkig. Daar staan alle leden achter. Zo’n boom neerhalen kan dus niet zomaar. Bovendien is er geen enkele boom waar ik altijd last van heb. Wat mij betreft gaat de bulldozer over hole 15, want die speel ik altijd belabberd’’, lacht hij. 

Het is de hole die hij bijna nadert. Terwijl hij naar de prachtige green op hole 14 kijkt, vertelt hij wat hij de komende 25 jaar nog graag ziet veranderen. ,,Toen ik in de jaren negentig lid werd, was dit een naar binnen gekeerde club van oude mensen. Vergrijzing is een probleem van bijna iedere golfclub. In Hattem zijn ze er bijna aan onderdoor gegaan. Daar was de gemiddelde leeftijd op een gegeven moment 82 jaar. De laatste jaren weten wij steeds meer jongeren aan ons te binden. Ook zijn we opener dan 25 jaar geleden. Mensen die niet lid zijn van de club, maar hier in de omgeving een wandeling maken, zijn van harte welkom op ons prachtige terras.’’ 

Op de afslagplaats van hole 15 verlaat Van Haastert de baan. Businessclubmanager van NNG&CC, Fred van der Werff, maakt de ronde af. ,,Het heeft niks met deze vreselijke hole te maken dat ik nu stop, hoor’’, lacht Van Haastert terwijl hij wegloopt. 

Van der Werff (76), tussen 1984 en 2000 directeur van Groningen Airport Eelde, is druk doende met het organiseren van verschillende activiteiten die tijdens de lustrumweek, van 21 en 28 juni, plaatsvinden. ,,Smartlappenkoor EELSK komt langs, er zijn activiteiten en spelletjes voor kinderen, we gaan brunchen op de fairway van hole 18 en we spelen het NK speedgolf, waarbij een team van vier spelers op verschillende plekken bij de achttiende hole gaat staan om de bal zo snel mogelijk in de hole te krijgen’’, somt Van der Werff een aantal activiteiten op. 

De lustrumcommissie stelde in aanloop naar de feestweek een mooi jubileumboek samen, waarin het landgoed centraal staat. ,,En dit is ook leuk’’, zegt Van der Werff, bladerend in het boek, inmiddels terug in het clubhuis, nippend aan een glas wijn. Hij begint te lezen over de geschiedenis van het grand café: ,,Daarnaast had iedere uitbater zijn eigenaardigheden. De eerste wist het verschil niet tussen mijn en dijn, de tweede keek te diep in het glaasje en viel eens op de oprijlaan van De Poll in zijn auto in slaap, de derde barman kon alleen maar eieren bakken en de daaropvolgende uitbater had drie knappe dochters, waardoor sommige herenleden nogal opgewonden raakten en ook die familie het veld moest ruimen. In 1974, na het slijten van zeven uitbaters, werd er eindelijk iemand gevonden die het heel goed deed. Zo goed, dat dit echtpaar vijf jaar later werd weggekaapt door de Rosendaelsche Golfclub.’’ Van der Werff schatert. 

Het thema van het aanstaande lustrum is Forever Young. Want hoewel de NNG&CC een rijke geschiedenis met zich meedraagt, is de blik van de golfclub gericht op de toekomst. En wie heeft die toekomst? De jeugd. ,,En daar moeten we als club in blijven investeren’’, zegt Van der Werff.