Mijn lief werkt in een platenzaak en het is haar platenzaak, ze bezit hem dit weekend precies tien jaar. Ze verkoopt er een boel: tweedehands lp’s, posters, kleine borstels om je pick-up mee schoon te vegen, cassettebandjes, mokken met een getekende Prince of Bowie erop, nieuwe platen en helemaal achterin de zaak: tweedehands cd’s. Nu zullen de meeste lezers misschien denken: tweedehands cd’s? Die koopt toch niemand meer? Maar van maandag tot zondag staan er altijd wel een paar liefhebbers door die bakken te struinen, van oude mannetjes tot scholieren, op zoek naar die ene bijzondere cd.
Daarna vergat ze de cd
Mijn vriendin nam de winkel over van een verwaaide, ietwat dranklievende meneer, waardoor de bakken op haar eerste dag al best vol stonden. Direct kwam er een oudere mevrouw, rieten hoed en bermuda-shirt, de winkel binnen die achterin de zaak een cd uitzocht met Hawaïaanse ukelele-muziek. Ze rekende af, het was voor mijn vriendin haar eerste verkoop, en de mevrouw liep met haar cd in een plastic tasje blij de lentezon in.
Thuis draaide die mevrouw die cd. Ze draaide hem nog een keer, en nog een keer, en ook nog eens in de auto naar Zuid-Frankrijk. Daarna vergat ze de cd en omdat ze een paar jaar later naar een verzorgingstehuis moest, werd de cd door haar zoon naar de kringloopwinkel gebracht.
Je hebt niets aan een discman zonder cd
Waar hij werd gekocht door een student. Die student had bij die kringloopwinkel ook een discman gevonden die hij zo mooi glimmend vond, maar je hebt niets aan een discman zonder cd, dus ging de ukelele-muziek ook mee. Hij kocht de cd eigenlijk voor de grap, maar hij luisterde ernaar op zijn studentenkamer, hij luisterde ernaar op weg naar de universiteit. Toen ruilde hij hem voor een cd van Metallica.
Hij ruilde met een vriend, die de cd voor kerst aan zijn moeder gaf. Zijn moeder had echter geen cd-speler, maar een cadeau van je zoon gooi je ook niet bij het grofvuil, waardoor de cd nog maanden in dat ouderlijk huis op de schouw bleef staan. Op een gegeven moment was zoonlief student af, woonde hij in zijn eerste nieuwbouwhuis met zijn vriendin én een cd-speler, waarna de moeder de cd grappend teruggaf. De zoon moest er hard om lachen, maar had geen zin in ukeleles, en dus zette hij de cd de volgende dag in zo’n weggeefboekenkast in de wijk.
Ze herkennen elkaar
Via daar kwam de cd in het bezit van een zwerver, die hem weer cadeau gaf aan een piloot die hij kende uit de kroeg. Die piloot nam hem mee naar de andere kant van de wereld, waar hij de cd liet slingeren bij een Japanse tekenaar. Die Japanse tekenaar maakte een fantastische stripreeks op de ukelele-klanken, maar zijn atelier fikte af, het enige wat gered kon worden was de cd. De brandweerman ruilde hem tegen een borrel met een bevriende matroos, waarna de cd op een olietanker voor de kust van België gejat werd door een verstekeling.
En die verstekeling loopt de winkel van mijn verkering binnen. Het is tien jaar later, het jubileum wordt net gevierd. De Hawaïaan op het hoesje kijkt naar mijn verkering, ze herkennen elkaar. Hij wordt in de bak achterin gezet, mag een weekje op adem komen, totdat hij volgende week weer wordt verkocht.
