Was een etentje ooit zo leuk? Alles komt voor Carleen samen bij ‘t Ailand in Lauwersoog

Er zijn weinig plekken in het Noorden waar je zo goed vis kan eten als in Lauwersoog en omgeving. Pal naast de zee. Vissers hengelen hier dagelijks netten vol zeedieren binnen en langs de kust liggen veel oesters en andere schelpdieren.

Nu kun je ervoor kiezen om in de buurt van de haven waar de boot naar Schier vertrekt en waar het Werelderfgoedcentrum (WEC) zit een bakje kibbeling of lekkerbek te halen. Maar wij rijden dit keer even door. Naar de andere kant van de veerhaven. Daar zit ‘t Ailand. Hier serveren wadvissers Jan en Barbara de allerbeste vis en schelpdieren die zij zelf en collega’s even daarvoor uit de zee hebben gehaald.

Buiten het restaurant − dat eruitziet als een soort container − staan kratten vol schelpen, bakken met planten en kruiden, er hangen posters aan de muur en overal hangen en liggen spullen die doen denken aan de visserij. Dit is een restaurant dat de herkomst van zijn producten viert. Daardoor ziet het er ongedwongen, speels en ietwat rafelig uit.

Misschien wel het mooiste: het dakterras. Hier heb je uitzicht over de Waddenzee en heb je gezelschap van een heleboel meeuwen. Gelukkig valt hun brutaliteit mee. Ook leuk om even te noemen zijn de toiletten. Hier zit de tafel om luiers te verschonen bij de mannen wc in. Meestal zit die bij de vrouwen in. Ze zijn hier progressief en tegen de stroming in.

We willen zoveel mogelijk proberen, dus bestellen we viskoekjes, garnalenkroketjes, een oester uit de oven met salsa verde en de visvaria. Wat je precies krijgt bij zo’n visvaria, kan Barbara niet zeggen. „Het hangt ervan af wat de kok voor het grijpen heeft in de keuken. De ene visvaria kan heel anders zijn dan de volgende die de keuken verlaat.” Een gok. Die we maar al te graag nemen.

We verwachten drie soorten vis, maar krijgen zeebaars, harder, kabeljauwwangetjes, poon en schol. Allemaal tot in perfectie gebakken. Heel simpel, met wat boter en misschien wat peper en zout. Daardoor schittert de smaak van elk soort vis. De kabeljauwwangetjes zijn lekker stevig, bijna als een stukje kip. Terwijl de schol aan de vettere kant is en daardoor smelt in je mond. Vooral de zeebaars en de poon zijn heel fijn, puur en zacht. Het is niet expres gedaan, maar de verschillende soorten vissen hebben een heel mooie verscheidenheid aan stevigheid en hartigheid.

Maar negeer ook de groenten niet bij ‘t Ailand. Ook die zijn perfect klaargemaakt. We krijgen zachte, romige bloemkool met een soort kerriemarinade, zoetzuur ingelegde rode biet en knapperige sperzieboontjes. En de frietjes, van Groningse aardappelen: superknapperig en lekker hartig. De frisse en zure wijn die we erbij drinken, een Weissburgunder, is samen met de vis en de zon op ons gezicht ook een knaller.

De viskoekjes hebben een flinke, knapperige paneerlaag en in de vulling zit heel veel vis. Toch is de smaak vooral hartig en kruidig, maar niet overdadig ziltig. Ze zijn alleen wel wat droog, de frisse cocktailsaus balanceert dat een beetje.

De garnalenkroketjes van ‘t Ailand zijn beroemd. En terecht. Ze zijn romig en hartig en er zitten lekker veel stukjes garnaal in. Deze zijn favoriet van de hele maaltijd.

Ook de oesters zijn beroemd, want Jan en Barbara horen bij een selecte groep vissers die toestemming heeft om Wilde Wad Oesters van oesterbanken in de Waddenzee te rapen. Oesters behoren tot de zeldzame dingen die ik echt niet graag eet, maar bij ‘t Ailand kun je ze niet aan je voorbij laten gaan. Het exemplaar uit de oven met kaas en salsa verde is prima. Maar het blijft een oester.

Dat is zacht uitgedrukt. We zien onszelf zo weer op dit dakterras zitten op een zonnige dag. Alles klopt gewoon. Het is geen chic restaurant. Maar de inrichting past bij de losse manier van bedienen. Het eten past bij het uitzicht op de zee. En dit hele concept is gewoon een feestje van het Groningse waddengebied.