De teleurstelling druipt ervan af bij FC Groningen. Foto: Cor Lasker
Het schijnt een wereld van verschil te zijn. FC Groningen zou op trainingscomplex Corpus den Hoorn doorgaans best aardig aan het voetballen zijn. Maar goed, da’s voor anderhalve man en een paardenkop. Als het er echt om gaat, ziet het grote publiek draken van wedstrijden.
Tsja, zegt Ewold de Maar uit Glimmen. Vind je het gek?
De Maar is mental coach. Hij werkte jarenlang voor GGZ Drenthe, begon later voor zichzelf en deed onderzoek naar de invloed van emoties op de prestaties van sporters. De Maar begeleidde ook jonge voetballers en werkte enkele jaren geleden voor Heracles Almelo.
Schaam je kapot!
Druk? Dat fenomeen kennen we allemaal. De Maar net zo goed. Als hij een presentatie of workshop geeft, moet hij voldoen aan zijn eigen hoge verwachtingen. Maar als De Maar een fout maakt, zitten er geen duizenden mensen in de zaal. En de mensen die er wel zitten, schreeuwen zeker niet dat hij zich kapot moet schamen voor wat hij net heeft gedaan.
Zo gaat het wel in de Euroborg, weet hij. ,,Het begint altijd nog positief. Want het is bijzonder dat het stadion in de KKD zo vol zit. De supporters blijven komen en zingen. Maar bij het minste of geringste slaat de sfeer om. Dan wordt er massaal gefloten en gescholden. En jullie, de media, gaan zich ook roeren. De een zegt dat ze er niks van kunnen, de ander dat ze er met de pet naar gooien. De spelers vóélen die teleurstelling op de tribunes. En ze moeten daar elke keer weer doorheen. Vreselijk.”
Een trauma kan erfelijk zijn
De Maar heeft zelf ook een vast stoeltje in de Euroborg. Hij ziet een verlammende onzekerheid bij de spelers van FC Groningen. Een trauma, zelfs. De negatieve ervaringen volgen elkaar in rap tempo op en trekken steeds dieper in de gepijnigde hoofden.
Maar ho eens even, mental coach. Gaan we dan niet te makkelijk voorbij aan al die ervaren nieuwelingen? Van Veen, Bacuna, Rente, Peerman, noem ze maar op. Zij waren er niet bij in het rampjaar, met de degradatie uit de eredivisie als grootste dieptepunt. Zij torsen die last toch niet mee op hun schouders?
Helaas, zegt De Maar. Zo’n trauma is dus overdraagbaar. Erfelijk. Vergelijk het met de angst van een kind voor een muis, zegt De Maar. Grote kans dat de moeder - of vader, natuurlijk - ooit gillend op tafel stond.
,,Weet je?”, zucht De Maar. ,,Het is niet niks wat er gebeurd is. Schorriemorrie dat het veld opkomt, medespelers die klappen krijgen van eigen supporters. Ik was er in augustus bij toen FC Groningen verloor bij Jong FC Utrecht. Ik zag de spelers schoorvoetend naar het uitvak lopen om de supporters te bedanken. Maar ze kregen er enorm van langs en maakten rechtsomkeert. Ze waren bang voor de reactie van hun eigen supporters. Jij en ik maken dat niet mee. Zij wel.”
