Aanpak van park Ter Apel met COA-geld staat voor de deur: 'meer snoeien en minder hondenpoep'

Het park in het hart van Ter Apel baadt op deze ochtend in een vale zomerzon. Op een van de wandelpaden loopt een man, op de grote vijver dobberen zwanen en eenden, tussen enkele treurwilgen aan de rand van die vijver door zie je zerken staan en liggen. Aan een andere rand zit een eenzame visser. Stilte en rust voeren in dit park de boventoon.

Al tientallen jaren ligt dit grote groene dorpshart hier, als een dromerige en door veel Ter Apelers gekoesterde plek, omringd door het marktplein, enkele basisscholen, enkele zorgcentra. Maar volgende zomer oogt deze plek vermoedelijk anders. De gemeentebestuurders van Westerwolde willen het park binnen afzienbare tijd namelijk een facelift geven, op basis van wensen die ze van inwoners en organisaties in het dorp hebben gehoord. Op basis ook van gesprekken die ze momenteel nog voeren met omwonenden.

Meer paden, meer speeltoestellen die van het park meer een beweeg- en ontmoetingsplaats maken, dat zijn enkele ideeën die leven. Voor de facelift wordt 3 ton uitgetrokken en bij dat geld, Dagblad van het Noorden berichtte hier reeds over, gaat het om COA-geld. Euro’s die Westerwolde van het COA krijgt voor de aanwezigheid van het veelbesproken asielcentrum (dat aan de rand van het dorp ligt, op kilometers afstand van het park) en die bedoeld zijn om de leefbaarheid van Ter Apel te verbeteren.

De eenzame visser heet Johan Weering en werd enkele jaren geleden Nederlands viskampioen. Hij woont vlakbij het park en zit hier al enkele uren. ,,Ik vis op karpers maar heb vandaag geen succes, ze bijten niet’’, vertelt hij. ,,Ik kom hier regelmatig om te vissen.’’ Het park vindt hij een mooie plek maar enkele wensen uit hij wel richting de gemeente. ,,Speciale visplekken zijn hier niet. Die zouden hier moeten komen, dan komen hier meer vissers. En de vijver moeten ze baggeren, daar zit nu een enorme hoeveelheid slib in.’’

Vlakbij de plek waar Weering naar het water zit te turen, staat een aula. De bosschages en het onkruid tieren in deze hoek van het park welig en dat valt ook Martin Hartog op. Hij woont in een flat aan de rand van het groene hart, is een echte Ter Apeler. ,,Ik ken het park op mijn duimpje, heb er als kind heel vaak gespeeld. Een grote ingrijpende verandering hoeft van mij niet, het park is mooi. Dat COA-geld kan ook aan iets anders worden besteed. Het snoeien zou wel wat beter mogen.’’

En daarbij wil Hartog graag dat iets wordt gedaan aan de overvloedige hoeveelheid hondenpoep. ,,Want dat is wel een probleem. De gemeente moet veel beter daarop controleren. En maak het gebruik van poepzakjes verplicht, zou ik zeggen.’’

Op enkele tientallen meters afstand van de flat, waarin Hartog woont, staat het hek dat toegang geeft tot de begraafplaats. Die is als het ware onderdeel van het park, ligt tegen de vijver aan. Die ligging, met de treurwilgen die hun takken in het water laten hangen, geven de rustplaats iets speciaals, maken de sfeer hier bijzonder. Merkwaardig is ook dat contrast; hier liggen die graven en, turend over de vijver, zie je basisscholen staan waar het leven pas is begonnen.

Op een van de paden die door het park lopen, fietst een mevrouw die liever niet met haar naam in de krant wil. Ze woont haar hele leven al in het dorp en vindt het vooral van belang dat de begraafplaats is opgeknapt. ,,Die lag er enige tijd geleden minder goed bij. En wat het park betreft? Eerlijk? Van mij mag het blijven zoals het nu is, het groen mag er best wat ruig bij staan. Als je alles strakker maakt, nodigt het ook meer uit om hier te komen en wordt de kans op overlast ook groter.’’