De mooiste dood in knotsgek 'Hamlet' van Fraeylema Theater is die van Polonius, met dat gordijn | recensie ★★★★☆

Spelers lachen en praten, rommelen wat met decorstukken. Ze gaan straks met Hamlet aan de haal. Het Stuk der Stukken van zijn voetstuk blazen. Geen waagstuk. Het stuk kan het hebben. Hamlet! Niet stuk te krijgen.

Pierlala – hoge pet met doodskop – legt enthousiast uit wat we moeten weten. Iedereen gaat dood! Dat is het leuke van Hamlet. Eerst even een wedstrijd voor de rolverdeling waarin de één nog grappiger probeert te zijn dan de ander. Met publiek als klapvee, helemaal in the mood. En als Pierlala to be or not to be zegt roepen we allemaal that’s the question! Afgesproken? Dat geldt dus voor de hele voorstelling.

Een vrolijke familievoorstelling – zo wordt deze Hamlet aangekondigd. Voor families met grote kinderen dan. Lijkt me. Want in dit heerlijk krankzinnige doolhof van intriges, verdachtmakingen en verraad moet je wel een beetje de weg weten. Schrijver Don Duyns volgt het origineel zo’n beetje op de voet. Dat scheelt.

De gekte regeert. Regisseur Albert Secuur maakt er een feestje van. Net als de kostuum- en pruikenafdeling. Compleet knots. In een handomdraai wordt een paleiszaal omgetoverd tot begraafplaats. En andersom. Met simpele lappen stof suggereren ze de woelige baren. Een grafkist dient als schip. Een uiterst onderhoudende voorstelling, bruisend van energie, vitaliteit en jeugdig elan.

We zien een Hamlet als platte klucht. Geen tragedie maar dolle pret. Hamlet light. Als een stripverhaal. Niks liefde en wraak. Niks donkere blikken. Deze Hamlet zou het misschien wel willen, iets meer. Dat zie ik in zijn ogen.

Er wordt dus op grote schaal gestorven. De mooiste dood is die van Polonius, met dat gordijn. Ophelia sterft ook prachtig in die blauwe golven. Claudius, het ondier, sterft een welverdiende dood. Ook mooi. Het duel wordt bijna een wedstrijd voor mooie laatste woorden. Die kakkineuze alcoholische mevrouw koningin Gertrude sterft echt tot haar eigen verbazing. Een wandelend stuk opportunisme. Hamlet houdt het nog het langst vol. Aardige jongen. Mooie dood.

‘Het wordt steeds gezelliger daarboven’. Dat hoor je wel eens iemand besmuikt mompelen bij uitvaarten, in de rij voor de condoleance. Deze hilarische Hamlet krijgt dan ook een happy end. En tegelijk, op de valreep, zowaar nog enige diepte. De geliefden sluiten zich in elkaars armen. Maar…hee... Claudius, wat doet gij hier? Wegwezen jij!

To be or not to be a bastard. Dat lijkt me nou echt de hel…