Bij Tangarine is retro geen besmet begrip: ’Wij worden wel vaker als kitsch of als glad bestempeld’

,,Tevredenheid, zelfvertrouwen en niet het gevoel hebben dat je beperkt wordt”, zo omschrijft Sander Brinks de stadia die tot het huidige Tangarine hebben geleid. Je hoort het bewijs ervan al meteen in het intro van The world we live in, de openingstrack van Blank cassette. Het tweetal uit Zwolle, dat opgroeide in Assen, laat je vanaf de eerste maten weten dat niets hier zal beantwoorden aan de huidige wetten van hipheid.

De parelende noten uit de elektrische Fender Rhodes-piano en een gitaarpartij die van Larry Carlton had kunnen zijn, herinneren allebei aan een album als Sleeping gypsy van Michael Franks uit 1977. Dienen zich de vocalen eenmaal aan, dan gaan de gedachten uit naar Seals & Crofts die als extraatje de blazerssectie van Chicago als rugdekking hebben opgesteld. Het muziekgenre dat de heren ook elders op Blank cassette beoefenen, werd tijdens de wassende punkgolf in 1977 door het op vernieuwing gefixeerde popjournaille als achterhaalde edelkitsch overboord gesmeten.

Sinds een slimmerik voor deze hypermelodieuze en nergens schurende of confronterende klanken de term ’yacht rock’ heeft bedacht, lijkt daar verandering in te komen. Alsof door een jolig etiketje de voorheen zo onverzoenlijke critici nu toe kunnen geven dat ze die muziek toch stiekem ’altijd al leuk gevonden hebben’. De gebroeders Brinks trekken zich van die draaikonterij niets aan. Sterker nog, ze waren er zich totaal niet bewust van.

„Die term ’yacht rock’ kende ik niet eens”, zegt Sander. „We hadden de helft van dit album al geschreven toen ik die voor het eerst hoorde. Wij worden wel vaker als kitsch of als glad bestempeld. Dan denken we: moeten we rauwer worden? Nee, want dit is wie we zijn, wat bij ons hoort en wat we kunnen maken. En om een positie in de Nederlandse muziekscene te verwerven, moet je een stoel kunnen vullen. Iets unieks hebben kun je niet forceren en wij hebben de mazzel een tweeling te zijn met een beetje dezelfde stemmen. Dát geeft ons die positie in het Nederlandse muzieklandschap en we kunnen er nog van leven ook. ”

Laat er overigens niet het minste misverstand over bestaan dat het gebodene op Blank cassette een erg bedachte en dus zuurstofarme pastiche van stijlvormen uit de oude doos zou zijn. Integendeel. De melodische rijkdom, de precisie van de arrangementen en de warmte van die onvervreemdbare vocale harmonieën ademen vanuit iedere porie een oprechte affectie voor deze muziek.

„Je moet een beetje naïef kunnen blijven in wat je maakt”, zegt Sander. „Toen wij begonnen met muziek maken in een heel klein kamertje bij onze ouders thuis, deden we dat omdat we het fantastisch vonden en dachten dat we beroemd zouden zijn als we 18 waren. Er zat zoveel naïviteit bij in het begin. En het is heel belangrijk voor ons om dat continu weer op te zoeken om het puur te houden.”

Het zou te makkelijk en waarschijnlijk ook in biologisch opzicht aanvechtbaar zijn om te stellen dat je van een zingende eeneiige tweeling als vanzelf naadloze harmonieën kunt verwachten, maar feit is dat de stemmen van Arnout en Sander versmelten tot één. Arnout: „Het was voor ons heel logisch dat we dit samen gingen doen, want we deden sowieso al alles samen. We hebben zelden alleen op het podium gestaan. En vanaf je geboorte word je als eeneiige tweeling toch al als een eenheid gezien. Zo zingen we ook – we ’blenden’. En we waren 12, 13 toen we de gitaar oppakten. Sander begon daarmee en toen dacht ik: nou, dan moet ik het ook maar gaan doen. Competitie, hè. Want ik wilde niet dat Sander de betere helft was.”

Sander lacht er minzaam bij en vult zijn broer onmiddellijk aan. „Op de basisschool had je iedere vrijdag weeksluiting en dan mochten de leerlingen iets doen op het podium. En wij deden dan liedjes van Simon & Garfunkel. Toen we 9 of 10 waren! Da’s toch grappig? De leraren vonden het fantastisch, maar de leerlingen kenden die muziek helemaal niet.”

Over Simon & Garfunkel gesproken, de vergelijkingen met dat illustere tweespan tierden welig in recensies van hun vorige albums. Werden ze dat niet eens zat? Arnout: „In het begin werden we daar wel een beetje gek van, ja. Maar ik denk dat we dat nu minder erg vinden, want het is natuurlijk op zich een groot compliment. Het hangt er ook van af hoe zo’n vergelijking gebracht wordt, hè.”

„We voelen dat we nu eenmaal in een bepaalde muzikale cultuur zitten”, aldus Sander. „The Everly Brothers, Bee Gees. Broers, samenzang, familie. En ons gitaarspel is in de basis verankerd in de folk- en bluegrasstraditie. Dat moet je dan niet loslaten. We vertrouwen nu op wie we zijn en zijn trots op ons eigen geluid.”