Terwijl Lily Dollner op een loopband huiswaarts loopt, trekt Olivier Arts een bolderkar naar Stockholm. Foto: Jaspar Moulijn
Op uitnodiging van Galerie Sign maakt kunstenaarsduo Lily Dollner en Olivier Arts een voettocht van Groningen naar Stockholm. Aandacht trekken doen ze op een bijzondere manier.
Lily Dollner en Olivier Arts leerden elkaar kennen tijdens een expositie in galerie Sign in Groningen en nu lopen ze samen naar Zweden. Met een bolderkar en een loopband. Het is een raar gezicht en dat weten ze.
Af en toe houden ze stil en maken ze een praatje met een voorbijganger. Vertellen over hun einddoel, de Supermarket Art Fair in Stockholm. Waar ze in mei worden verwacht voor een presentatie van hun ervaringen: filmpjes, geluidsfragmenten, tekeningen. Ze zijn met een kunstproject bezig. A way, heet het.
Aan wie geïnteresseerd is, laten ze zien waar de bolderkar en de loopband voor dienen. Ter verduidelijking neemt Dollner (Ierland, 2000) plaats op de band en wandelt een stukje. Arts (Maastricht, 1994) trekt vervolgens de kar achter zich aan in tegenovergestelde richting.
Wat is vooruitgang? Waar willen we heen?
Het gaat ze om het beeld, vertellen ze. Het gaat ze erom dat ze zich van elkaar proberen te verwijderen, zonder resultaat te boeken. Ze willen met hun performance commentaar leveren op het begrip vooruitgang. Wat is vooruitgang? Waar willen we heen?
Aan wie dan nog steeds geïnteresseerd is, vertellen ze over de Britse wandelkunstenaar Hamish Fulton. Die zei ooit dat een voorwerp niet belangrijker kan zijn dan een ervaring. Hij varieerde daarmee op het gezegde dat de reis belangrijker is dan het doel.
Met absurditeit anderen verleiden
Als het voorwerp een loopband is en de ervaring wordt opgedaan tijdens een wandeling met een bolderkar zal de uitspraak van Fulton voor zich spreken, denken Dollner en Arts. Ze hopen dat de absurditeit anderen zal verleiden eveneens een wandeling op de kar met de band te maken. Voor de lol. En de ervaring.
Maar ook om daar een filmpje van te maken. Of een tekening. Of een geluidsopname. Die ze dan later, aangekomen op de kunstbeurs in de Zweedse hoofdstad, willen presenteren.
Bent u daar nog?
Geen kunst verkopen, maar beleving bieden
A way begon met een grap. Toen de twee kunstenaars na deelname aan een expositie in galerie Sign werden gevraagd samen iets te maken voor de beurs in Zweden stelden ze voor naar die beurs te gaan wandelen. Bij Sign namen ze het serieus. Ook omdat de Supermarket Art Fair geen kunst wil verkopen, maar beleving wil bieden.
Lily Dollner en Olivier Arts zoeken vanuit Groningen hun weg naar Stockholm voor deelname aan de kunstbeurs Supermarket Art Fair. Foto: Jaspar Moulijn
Volgens Google Maps is het vanuit Groningen 1187 kilometer te voet naar Stockholm. Wie een beetje doorstapt, kan het in vijftig dagen doen. Maar met een bolderkar en een loopband is het lastig doorstappen. Helemaal als je af en toe ook een praatje wilt maken.
Komt bij dat Dollner en Arts niet echt getraind zijn. Zij heeft weliswaar een keer een marathon gelopen en hij heeft een paar maal de Vierdaagse van Nijmegen gelopen, ze zijn nog jong, maar ze houden ook van een drankje en sigaretje op zijn tijd.
Een lelijke wond en een kneuzing
Komt bij dat Arts tijdens het carnaval in Maastricht een blessure heeft opgelopen toen een praalwagen over zijn enkel reed. Ja, heel pijnlijk. Maar het gaat al beter. Op zijn telefoon bewaart hij foto’s die een lelijke wond en een kneuzing laten zien. Volgens een bevriende arts hoeft het geen problemen op te leveren.
Vooraf hebben ze één keer geoefend. Ze zijn naar een camping in Glimmen geweest om met kar en band naar Groningen te wandelen. Ging prima, vertellen ze. Alleen de nacht was erg koud geweest. Het bracht ze op het idee extra jassen en thermokleding aan te schaffen.
Terug naar de natuur, als jager-verzamelaars
Dollner en Arts zijn geïnspireerd door hun voorvaderen én de tijd waarin ze zelf leven. Het basisidee achter A way is romantisch, zeggen ze. Terug naar de natuur, als jager-verzamelaars. Vuur maken met vuurstenen, eten bij elkaar sprokkelen, gaat ze te ver. Wat ze wel willen is met zo min mogelijk middelen zover mogelijk zien te komen.
Waar ligt de grens, wat heb je nodig? Om die vragen gaat het. Natuurlijk word je teruggeworpen op jezelf. Daar krijg je veel voor terug, verwacht Dollner. Iets wat oncomfortabel is, kan bevrediging opleveren, meent Arts. De Vierdaagse was een pijnlijke onderneming, met veel blaren, toch koestert hij zijn deelname.
Kunstenaars zijn goed in improviseren
Gebrek aan ervaring biedt ruimte voor mogelijke rampen. Juist dat maakt hun onderneming interessant. We willen ruimte voor absurditeiten, zegt Dollner. Kunstenaars zijn goed in improviseren, dat is wat kunstenaars doen, zegt Arts.
En die loopband, is dat nu echt nodig? Welnee. Duizenden jaren geleden konden mensen zich absoluut niet voorstellen dat ooit zoiets zou worden bedacht. Wat je onderweg nodig hebt, is voedsel en beschutting. Een loopband is een belachelijk object. De ervaring, die telt.
Maar een gewone wandeling is lastig als kunst te verkopen. In zulke gevallen kan een loopband heel handig zijn.
Avonturen
De avonturen van Lily Dollner en Olivier Arts zijn te volgen via Instagram @sign.projectspace
