Zijn theatertournee is afgelast, maar vrijdag verschijnt wel Daniël Lohues’ nieuwe album. Sowieso is het zoveelste bewijs van zijn veelzijdigheid en ongeëvenaarde muzikaliteit.
Wat is er met Daniël Lohues aan de hand? Begin februari werd bekend dat zijn theatertournee niet door zou gaan ‘in verband met gezondheidsredenen’. Wat hem mankeert werd er niet bij verteld en de bard uit Erica hult zich vooralsnog in stilzwijgen. Het schrappen van de ruim 60 voorstellingen is een gevolg van ‘advies van artsen’, lezen we op zijn website, en verder kunnen we er alleen naar raden.
Lohues schrijft nog wel wekelijks een column in Dagblad van het Noorden, maar ook daar worden we niet veel wijzer van. Hij moet ‘kalm aan doen’, schreef hij twee weken geleden. En: ,,Het gaat al stukken beter en het komt goed. Had wel heel anders af kunnen lopen.” Burn-out? Poliep op de stembanden? Longontsteking? Het is in elk geval zo ernstig dat er geen vervangende optredens komen en hij geen interviews geeft over Sowieso, dat vandaag verschijnt.
Daarmee hangt dat nieuwe album een beetje in het luchtledige. Doorgaans verschaft Lohues in zijn theatershows achtergrondinformatie bij zijn liedjes. Nu moeten we het doen met een korte toelichting in het persbericht bij het album: ‘Sowieso is een lp met songs die ik onlangs geschreven en opgenomen heb. Sommige songs in één keer opgenomen met de band waar ik de laatste jaren zo graag mee speel, andere nummers in dezelfde studio, in mijn eentje bij een schemerlamp. Deze plaat wilde ik sowieso maken. Nu begint later.’
Sowieso telt ‘slechts’ dertien liedjes en duurt een kleine 42 minuten. Dat is minder en korter dan de voorgangers Vlier (2018), Moi (2017) en Aosem (2016). Het is een gevarieerd, intiem album geworden, waarin de boze buitenwereld niet aan bod komt. De liedjes gaan over gedroomde, voorbije en bereikbare paradijzen, de schoonheid van het alledaagse en de pijn van het bestaan. Daarbij ontbreekt de liefde natuurlijk niet: die voortdurende inspiratiebron waar de zanger niet met en niet zonder kan.
Muzikaal is Sowieso opnieuw top, maar dat is ondertussen zo vanzelfsprekend bij Lohues dat je – mede door zijn enorme en constante productiviteit – soms vergeet hoe bijzonder dat eigenlijk is. Slechte liedjes schrijven kan Lohues niet, al bekruipt je bij dit album heel soms het gevoel dat hij iets meer aandacht aan de teksten had kunnen besteden. Zo’n prachtig, teder walsje als Van de liefde (met zingende zaag) verdient een sterkere tekst.
Maar ja, de melodie haakt zich meteen vast in je hoofd, net als Over joe, waarvan ik het refrein na één luisterbeurt al ongemerkt mee zat te zingen. Lohues schrijft sowieso fantastische refreintjes, zoals in de verrassende opener Mag ’t toch wel hopen.
Naast typische Lohues-parels zoals het uitgebeende Wat doen we nou, een in al zijn eenvoud razend knap gitaarliedje als Van ’n rivier en het vrolijk-grimmige Duusternis (met Scarlatti-achtige pianobegeleiding) komt er fraaie Springsteen-rock voorbij (de single Niks mooiers as dat), dampende blues (Hart an flarden) en ouderwetse rock-‘n-roll (Zij hef niks). Het bijna psychedelische Ja, hoger nog! is een van de hoogtepunten op een album van zeldzaam muzikaal niveau. Wat kan Lohues eigenlijk níet?
