Beauty queen Manizha Nabizada (37): 'Als iemand vraagt wat ik de leukste tijd vind, zeg ik altijd Groningen'

In het tot in detail perfect ingerichte kantoorpand van Queen Tarzi, het bedrijf dat zij vanuit haar keuken begon, maakt Manizha een wandeling door verschillende facetten van haar leven. En door het verleden dat zij soms confronterend noemt, maar waar ze heel trots op is.

„Op mijn twaalfde vluchtte ik vanwege de oorlog in Afghanistan met mijn ouders, zusjes en broertjes naar Nederland. Aan de aankomst op Schiphol heb ik een flink trauma overgehouden. We moesten ons op het vliegveld melden bij de politie, waarna we in een kamertje met klapstoelen werden gezet. Voor het eerst in mijn leven zag ik een automaat met eten erin. Die machines staarden mij aan, omdat ik zo’n honger had. Mijn vader voelde zich hopeloos en machteloos, omdat hij onze honger niet kon stillen. Dat beeld vergeet ik nooit meer. Ook het gevoel van onzekerheid was duidelijk te voelen. We hadden geen idee wat er met ons zou gebeuren.”

Aan het leven in Afghanistan heeft Manizha niet veel herinneringen, op wat kleine fragmenten na. „Mijn vader was zakenman, dus we hadden best een goed leven. We zijn niet vanwege economische redenen gevlucht, het had echt met de oorlog te maken. Met een mensensmokkelaar vertrokken we uit Afghanistan. Na onze aankomst op Schiphol, en die eerste interactie met de politie, moesten we ons melden in Ter Apel. Daarna hebben we op verschillende plekken in Nederland gezeten. Van een vakantiepark op Texel tot een asielzoekerscentrum in Deventer. In de eerste maanden heb ik er alles aan gedaan om zo goed mogelijk Nederlands te leren. Als oudste kind voelde ik een bepaalde verantwoordelijkheid en moest ik mijn ouders veel helpen. Ik denk dat hier ook mijn bewijsdrang is begonnen.”

In korte tijd kreeg de jonge Manizha de taal onder de knie, waardoor ze ook dossiers over haar familie las. „Daarin las ik hoe het verhaal echt zat en wat mijn ouders allemaal hebben meegemaakt, van vlucht tot mensensmokkelaars. Ze vertelden ons namelijk niet zoveel over de stress die zij door die reis hebben ondervonden. Gelukkig kregen we vrij snel een tijdelijke woning toegewezen in Friesland en vonden we een vast adres in Groningen.”

Zodra ze begint te vertellen over haar tijd in het Noorden, lichten haar ogen op. „Daar voelde ik me zo geaccepteerd. We waren een van de eerste buitenlanders in het dorp, maar we werden meteen omarmd. Een persoon zal me voor altijd bijblijven, dat is buurvrouw Monique. Haar huis was een soort Villa Kakelbont met allemaal computers. We leerden van elkaars cultuur, van eten tot de taal. Als iemand vraagt wat ik de leukste tijd vind, zeg ik altijd Groningen. Ik woon er niet meer, maar als ik in de buurt ben, rijd ik altijd langs het huis waar we woonden.”

Als kind was ze dol op lezen en verslond Manizha de boeken van Carry Slee. „Op school was ik een echte studiebol, omdat ik het zo goed wilde doen voor mijn ouders. Dat mijn vader hier een uitkering moest aanvragen, vond hij echt moeilijk omdat hij in zijn thuisland een goede baan als zakenman had. In de beginjaren in Nederland hebben mijn ouders echt geworsteld om ons een toekomst te geven. Mijn ouders hebben veel voor ons opgegeven, daarom wilde ik alle kansen hier met beide handen aangrijpen.”

Die bewijsdrang is de benzine voor het doorzettingsvermogen van Manizha, al verliep haar leven niet altijd zonder slag of stoot. „In het laatste stadium van groep acht mocht ik geen Cito-toets doen, omdat ik geen verblijfsvergunning had. Hierdoor moest ik naar het vmbo, wat me makkelijk afging. Ik ben toen zelf op zoek gegaan naar mogelijkheden, zodoende kwam ik bij een instituut in Groningen terecht. Hier mocht ik een test maken, waardoor ik wist dat er meer in zat en dat ik meer kon. Vervolgens ben ik naar het mbo gegaan, waar ik een opleiding tot doktersassistente afrondde. Daarna ben ik toegepaste psychologie gaan studeren.”

Ondertussen leerde ze haar partner kennen, met wie ze in het huwelijksbootje trad en kinderen kreeg. Maar het studeren weigerde ze los te laten: „Ik haalde mijn propedeuse en besloot naar de Universiteit van Amsterdam te gaan, waar ik rechten ging doen. Mijn droom was om advocaat te worden. Als ik zo als buitenlander terugkijk op het Nederlandse schoolsysteem, vind ik het ouderwets. Ik was constant bezig met mezelf bewijzen. Ik moest omgaan met onderwaardering. Het is zonde dat niet alleen ik, maar met mij vele andere Nederlanders met een migratieachtergrond, met heel veel motivatie een omweg moeten bewandelen om ergens te komen.”

Zo’n zeven jaar terug kwam er een kantelmoment in haar leven. „Hoogzwanger was ik van mijn derde kind, bezig met mijn thesis en ik werkte ook nog eens nachtdiensten bij de huisartsenpost. Zo kon ik overdag studeren, terwijl mijn moeder op de kinderen lette. Ik weet nog heel goed dat ik mijn kind op mijn arm had en aan het studeren was. Pittig, maar dankzij de steun van mijn (schoon-)ouders én partner kon ik het toch allemaal combineren. Toch werd het me net voor de zomervakantie allemaal te veel. Ik moest echt even rust nemen, omdat ik sinds mijn twaalfde alleen maar door en door ben gegaan”, geeft ze aan.

Op dat moment, bij toeval, werden de eerste stenen voor het bedrijf, dat later de naam Queen Tarzi zou dragen, gelegd. „Zo tegen het einde van mijn zwangerschap, besloot ik wimperextensions te nemen. Maar het constant opvullen van de wimpers, is een behoorlijk dure grap. Ook vielen mijn wimpers uit, dus besloot ik te stoppen met de extensions. Zo kon alles weer aangroeien. Ik ging op zoek naar alternatieven, nepwimpers. In Nederland waren er destijds alleen drogisterijen die goedkope varianten hadden, maar de grote internationale merken waren niet te krijgen. Ik begon allemaal leveranciers te benaderen, om zo zelf wimpers te verkopen.’’

,,Mijn jongste dochter was ondertussen geboren, en ik ben samen met haar naar Hong Kong gevlogen. Voor mij was het belangrijk om het productieproces van de wimpers van dichtbij te zien: hoe wordt alles gemaakt en hoe voelen de wimpers. Dit was een hele goede les, want ik zag dat de wimpers die ik had van nertsen werden gemaakt. Dat vond ik vreselijk, allemaal dieren in kooien. Ik heb toen de knop omgezet en besloot voor een vegan concept te gaan, zonder dierenleed. Wij willen ons mooi maken, maar toetakelen van dieren vind ik niet nodig. Ik heb toen de stekker uit de samenwerking getrokken, en toen heb ik een soortgelijk product gemaakt van faux mink.”

Al gauw merkte de jonge moeder dat ze een gat in de markt had gevonden: „In de eerste collectie had ik vier wimpers. Ik verkocht niets via een website, maar ging simpelweg live op Facebook in vrouwengroepen én via mijn persoonlijke pagina. Ik deed make-up tutorials met mijn wimpers. Voordat ik het wist, had ik opeens veertig bestellingen. De allereerste heb ik zelf afgeleverd, dat was aan een Marokkaans meisje met de mooiste blauwe ogen die ik ooit had gezien. Ik had geen enveloppen, dus vouwde een A4’tje in elkaar. Zij deelde een foto, omdat ze blij was met de wimpers. Haar foto gebruikte ik weer als voorbeeld voor andere klanten. Mijn bedrijf is begonnen met een investering van 600 euro in de keuken”, vertelt ze.

De droom om advocaat te worden, kon ze echter niet loslaten. „Het bedrijf was voor mij een hobby. Totdat ik voor duizenden euro’s aan orders binnenkreeg. Onder de naam Lash Queen wilde ik het bedrijf vastleggen, maar die naam was niet beschikbaar. Daarom moest ik op zoek naar een alternatief.”

Per toeval kwam zij tijdens een dienst op de huisartsenpost een oude bekende tegen. „Een buurjongen van vroeger stond voor mijn neus, en we raakten in gesprek. Hij vertelde dat hij last had van zijn borst. Na zijn huisartsenbezoek bleven we contact houden. Hij deed een creatieve studie, en we zijn toen gaan brainstormen. Zo zijn we op Queen Tarzi gekomen, vernoemd naar Soraya Tarzi, de eerste koningin van Afghanistan. De jongen met wie ik de naam bedacht, is korte tijd later overleden. Dat hij het eindproduct nooit heeft gezien, doet veel met me”, vertelt ze zichtbaar geëmotioneerd. „Het beeld van zijn afscheid zal ik nooit vergeten.”

Met gloednieuwe naam was het bedrijf van Manizha eindelijk compleet. Hoogste tijd om het concept naar een hoger niveau te tillen. Ondertussen lonkten de schoolbanken nog steeds. De ambitieuze zakenvrouw heeft zich nog twee keer ingeschreven om haar studie rechten af te maken, maar het is er nooit meer van gekomen. „Om het bedrijf te laten groeien, ben ik al vrij snel retailers gaan benaderen. Ik heb ze echt gestalkt met mailtjes”, vertelt ze lachend.

„Via Dilan Sabah (bekende make-up artist, red.) kwam ik in contact met een bekende parfumerie in Nederland, waar ik haar nog altijd zo dankbaar voor ben. Zodoende kon ik een meeting met de rayonmanager krijgen. Zonder enige businesservaring ging ik het gesprek aan. Sterker nog, ik had niet eens een presentatie voorbereid.”

Met al haar producten op tafel, zei Manizha ’ja’ tegen de deal van haar leven, maar niet zonder risico: „Het bedrijf wilde een partij kopen en verkopen in hun winkels, maar op één voorwaarde. Als het niet zou verkopen, moest ik alles terugkopen. Ongeveer een ton was het. Zonder twijfel stemde ik toe. Ik wilde het merk groots lanceren, dus ik besloot een groot evenement te houden voor zo’n 130 mensen. Uit de grond kwamen een hoop ballonnen en vuurwerk, maar niemand had enig idee waarom. Toen de samenwerking bekend werd gemaakt, kwamen alle telefoons tevoorschijn. De video’s zijn helemaal viraal gegaan. Dit was op een zaterdag, en de producten zouden pas na het weekend in de winkels liggen. Op maandag kreeg ik een telefoontje met de boodschap dat alle producten waren uitverkocht.”

Volgens Manizha was dit het moment dat ze met eigen wimpermerk doorhad iets bijzonders in handen te hebben: „Maar tot dit moment was het nog altijd een onemanshow. Alle orders die ik kreeg, pakte ik met mijn man in ons huis in. De eerste duizend pakketjes heb ik zelf ingepakt, omdat ik bang was dat het fout zou gaan. We zijn drie nachten lang doorgegaan. Als dit mijn toekomst wordt, ziet het er goed uit, dacht ik nog.”

Het succes van haar bedrijf dankt ze ook aan keihard werken. Iets wat Manizha enigszins had onderschat. Al gauw merkte ze dat ze werd ingehaald door een burn-out. Als ze terugkijkt op deze periode, ziet ze nog een andere reden: sinds haar aankomst in Nederland was ze altijd aan het strijden voor een betere toekomst.

„Mijn handen begonnen op een gegeven moment te trillen, ik werd vergeetachtig, maar ook een stuk prikkelbaarder. Iemand hoefde maar wat te zeggen en ik moest al huilen. Zoveel slapeloze nachten had ik, en als ik een keer goed had geslapen, was ik nog steeds moe. In mijn cultuur praten we niet over wat er slecht gaat, ook zoeken we geen hulp. Als ik dit besprak met mijn omgeving gaven zij als advies om op vakantie te gaan, of iets leuks te gaan doen. Daarom wilde ik het niet meer delen, ergens voelde het ook als een luxe ziekte. Er zijn mensen die in ergere omstandigheden moeten leven, waarom stelde ik me zo aan? Het taboe probeer ik tegenwoordig te doorbreken, vandaar mijn openheid. Er zijn momenten in mijn depressie geweest dat ik dacht: ’Wat nu als ik het water in rijd met de auto? Wat dan?”’

Haar redding? De coronapandemie. „Opeens werd ik verplicht om het rustig aan te doen. De winkels sloten, dus daarmee ook mijn verkooppunten. Door te gaan sporten, heb ik mezelf teruggevonden. Ik heb een traject met een burn-outcoach geprobeerd, maar dat was niet mijn ding. Het advies daar was dat ik even moest stoppen met werken, maar het werk heeft mij niet ziek gemaakt. Alles wat ik heb meegemaakt, dat was de aanleiding. Mijn emmer was vol, waardoor ik moest terugdenken aan het verleden. Maar hoe verwerk ik het verleden? Het is geweest, wat kan ik daaraan veranderen?”

Het moment waarop ze leerde ‘nee’ te zeggen, vielen de puzzelstukjes in elkaar. „Tijdens een gesprek met een inkoper vroeg zij iets wat op dat moment onmogelijk was. Ik was me in allerlei bochten aan het wringen om het toch mogelijk te maken, totdat zij mij aankeek en zei: ’Nee is ook een antwoord.’ Dat was een wake-up call voor mij. Toen heb ik een knop omgezet. Als ik een keer nee zeg, vergaat de wereld niet. Door die realisatie begon mijn emmer steeds leger te raken.”

Doordat zij zichzelf terug wist te vinden en zo het verleden toch een plekje gaf, kon het bedrijf verder ontwikkelen, en groeide het uit tot een heus kantoorpand, meerdere verkooppunten én uitbreiding van de collectie.

Op de vraag hoe Manizha terugkijkt op alles wat ze heeft meegemaakt, zegt ze met volle overgave: „Ik leef niet The American dream, maar The Dutch dream. Naast alle ellende die ik heb meegemaakt, heb ik ook de kans gekregen om iets moois neer te zetten. Daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn. Sinds mijn twaalfde heb ik geen rustmoment gehad. Ik heb alleen maar geknokt om te laten zien wat ik allemaal kon én dat ik het waard was. Toch is mijn droom niet om alleen maar meer en meer te krijgen. Ik ben tevreden met wat ik heb.”

Maar wat is dan wel haar droom? Daar hoeft de zakenvrouw geen moment over na te denken: „Ik wil meer voor mijn medemensen doen. Met Queen Tarzi hebben we ook een stichting. Een weeshuis voor meisjes opzetten, andere vrouwen helpen met het opzetten van hun bedrijf of startkapitaal bieden, dat wil ik. Ik heb van mijn ouders de kans gekregen om iets van mezelf te maken. Mijn vader zegt nog altijd: ’Uit een gesloten vuist komt niets, maar dan kan je ook niets geven.’”

Als haar wordt gevraagd hoe ze tegen geluk kijkt, antwoordt Manizha: „Als mensen zijn we te veel gefocust op geluk, maar wat meet een mens met geluk? Wél kan ik zeggen dat ik als mens voldaan ben.”

Ze lacht en vult aan: „Zwaar uitgeput, maar voldaan met wat ik heb én hetgeen ik nog kan doen.”