Meermaals zette het Rode Kruis zich in in Ter Apel. Foto: ANP
De Groningse burgemeesters en de commissaris van de Koning beschuldigen kabinet, provincies en veel gemeenten van ‘pure onwil’ bij het oplossen van de asielproblematiek. ‘Een te groot deel van het land kijkt vooral toe en wendt het hoofd af’.
In een gezamenlijke brief aan de bewindslieden van het ministerie van Justitie en Veiligheid nemen zij geen blad voor de mond. ‘Wat in Groningen namens het Rijk en het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) wordt gezegd en soms zelfs wordt beloofd, sluit niet aan bij wat vervolgens wordt gedaan.’
Daarmee geven de tien Groningse gemeenten aan dat overheden in Nederland zich onbetrouwbaar tonen bij het oplossen van de opvangcrisis. De situatie in en rond de opvanglocatie en het aanmeldcentrum Ter Apel is kritiek. De maximale bezetting van 2000 asielzoekers op de COA-locatie wordt al lang fors overschreden. ‘De opvang voldoet niet aan de eisen van hygiëne, is fysiek en sociaal onveilig.’
De gemeenten, verenigd in de Veiligheidsregio Groningen, en de provincie bekruipen het gevoel dat bij het verlaten van Groningen de gemaakte afspraken, toezeggingen en zelfs de beloften al zijn vergeten. ‘Het wordt blijkbaar normaal gevonden dat in Ter Apel dagelijks een bestuursovereenkomst over de toegestane opvang wordt geschonden.’ Ondertussen bieden de Groningse gemeenten meer opvang voor asielzoekers dan op basis van landelijke afspraken van hen mag worden verwacht.
In de steek gelaten
De gemeente Westerwolde is naar de rechter gestapt. De Groningse burgemeesters vinden dat meer dan terecht. ‘Het zijn hier weliswaar twee overheden die tegenover elkaar staan, maar intussen voelen ook de inwoners van de gemeente Westerwolde en de provincie Groningen zich in de steek gelaten door de rest van het land. De hulpdiensten, de gezondheidszorg, het onderwijs staan aanhoudend onder een enorme druk die elders in het land niet wordt gevoeld. Dat steekt, dat doet pijn!’
Willens en wetens trieste situatie
In Groningen is de maat vol. ‘Een te groot deel van het land kijkt vooral toe en wendt het hoofd af. Binnenskamers worden in Groningen emoties getoond, de stevige woorden gesproken en de boosheid vormgegeven. De opsomming van alle organisaties die deze mening delen loopt op.’
De Groningse burgemeesters vertrouwen de zaak echter niet. ‘We hebben te maken met een situatie die naar onze overtuiging willens en wetens dagelijks in stand wordt gehouden door dit kabinet en de landelijke volksvertegenwoordiging.’
Volgens hen hebben de Tweede Kamerverkiezingen niet bijgedragen aan een structurele oplossing voor de opvangcrisis in de asielketen. ‘Sterker nog, de oplossing lijkt verder weg dan ooit.’
