Dennis (37) uit Emmen knokt terug na hersenbloeding. 'Voetbalsupporters hebben mijn leven gered'

Van jongs af aan is Dennis Groen kind aan huis bij FC Emmen. Met zijn vader aan de hand vanaf Emmerschans naar het stadion. Nog geen tien jaar oud.

Al snel vormt hij met andere ‘boefjes’ een vast clubje op vak 18. Uitsupporters jennen, vuurwerk afsteken, stadionverboden verzamelen. Keurige koorknaapjes zijn het nooit geweest.

Iets ouder en wijzer staat hij met makkers aan de wieg van de georganiseerde fanatiekelingen: Brigata Fanatico. Die hechte supportersgemeenschap volgt FC Emmen door heel Nederland.

In september 2019 heeft hun club een weekend vrijaf, dus zoeken Groen en kameraad Pascal Kloppenburg een andere voetbalpot. Het wordt de Markermeer Derby tussen Almere en Volendam, met de Volendamse kermis als toetje.

Op de parkeerplaats in Flevoland na de wedstrijd heeft Groen wat last van zijn benen. Het zal de vermoeidheid zijn. Het was die ochtend ook vroeg na een lange nacht werken in discotheek Limbo in Emmen. Later smaakt het broodje bij de pomp voor geen meter. Ook het drinken valt niet lekker, het spul loopt hem uit de mondhoek. Hij zweet als een otter, mompelt binnensmonds en laat zijn telefoon uit de handen kletteren. Op de parkeerplaats kan hij geen stap meer zetten. Het snelle handelen van Pascal, een voorbijganger en de ambulancebroeders blijken zijn redding.

Van de volgende dagen in het Amsterdamse ziekenhuis weet hij niets meer. Niet van het boren in zijn hoofd, of van zijn vader op de gang, halsoverkop uit Emmen gekomen. Pas van de intensive care van het Scheper ziekenhuis in Emmen zijn er weer herinneringen. De luciferstokjes om zijn ogen open te houden en de nare smaak van eten uit slangetjes.

Zijn situatie bereikt ook FC Emmen. Hoofdsteward Rina Exel, moederfiguur voor vele tribuneklanten, zet namens zijn familie een bericht op Twitter. Speler Anco Jansen is één van de eersten die vraagt of hij iets kan betekenen.

Hij is niet de enige. Kameraden staan al snel naast zijn bed. Emmenaren, maar ook supporters van NAC die vanuit Breda naar Drenthe komen. Verschillende voetballers brengen of sturen een shirt met krabbels. De bonte verzameling rond zijn ziekenhuisbed is indrukwekkend.

In Utrecht bezoeken fanatieke Domstedelingen dat voetbalweekend het uitvak met Emmenaren met steun en een spandoek voor hun makker Dennis.

Op dierendag 2019 verhuist Groen van het Scheper naar revalidatiecentrum Beatrixoord in Haren. Praten kan hij dan nog nauwelijks en hij is nog geheel verlamd.

Daags erna staat er een wensambulance voor de deur. Die taxiet hem naar Almelo voor de wedstrijd tussen Heracles en Emmen. Zijn vrienden van Brigata Fanatico fietsen ondertussen van Drenthe naar Twente om Groen een heldenonthaal te geven. Het is een knipoog naar een actie uit 2012 van Groen en mede-supporter Niels Kramer. Toen de club in zwaar weer zat, trokken ze ‘op fietse’ naar een uitwedstrijd in Deventer.

De dag in Almelo is alles wat voetbal meer maakt dan een spelletje. De erehaag van Emmenaren en Almeloërsvoor het stadiondoet zelf de stoerste toehoorders grienen. Vanuit de vip-ruimte volgt Dennis samen met zijn vader Harry en kameraad Pascal de wedstrijd.

In de twaalfde minuut wordt een spandoek uitgerold en zingt het hele stadion het universele You’ll Never Walk Alone. Die komt binnen. ,,Toen realiseerde ik hoe groot de klap was. Natuurlijk was het prachtig, maar het voelde ook alsof ik op mijn eigen uitvaart was. Ik dacht: trek nu het gordijn maar dicht en laat de kist maar zakken.’’

Terugkeren op De Oude Meerdijk is zijn volgende doel. Na een tijd heeft Groen alle energie en moed verzameld. Hij is weer even thuis. Dit keer is Heracles op bezoek. Hij bedankt de mannen uit Almelo in het uitvak voor hun steun. Bij een uitwedstrijd in Oss wordt hij nog met rolstoel en al het bezoekersvak in getild. Mooi, maar Groen wil niet langer zelf de attractie zijn.

Bij wedstrijden zijn er nog teveel prikkels. Voorlopig volgt hij zijn club op tv. ,,Ik ben te fanatiek voor het rolstoelvak, en te gehandicapt voor het fanatieke vak.’’

Toch is hij begin dit jaar toch weer op het vertrouwde nest. De aanleiding is triest. Zijn maat Maickel is zijn dochtertje verloren. Groen wil er bij zijn als het stadion daar op indrukwekkende wijze stil bij staat. ,,Wat wij hebben is meer dan kameraadschap. Het is elkaar midden in de nacht kunnen bellen. Het is er waarachtig zijn op de donkerste momenten.’’

Groen weet zelf wat dat betekent. ,,Ik heb het de jongens niet vaak gezegd, maar zij zijn de reden dat ik er nog ben en daar ben ik ze heel dankbaar voor.’’

Het is duidelijk van hoe ver hij komt. In zijn hoofd is hij sterker dan ooit. De stappen vooruit tarten de medische verwachtingen. ,,Misschien is het overmoedig maar ik wil ook weer lopen. Zelf de tribune op is mijn doel. Volgens dokters kan het niet, maar ik ga het tegendeel bewijzen.’’

Geen zielig hoopje mens op wielen dus. ,,Ik wil ook geen moderne Gandhi worden, maar heb wel een boodschap. Vrij naar Bob Marley: Sommige mensen voelen de regen, anderen worden alleen maar nat. Wees blij dat je de regen mag voelen. Het leven is kwetsbaar, maar dood zijn duurt veel te lang.’’