De houten vlonderfietsbrug bij het Grolloërveen. Foto: Marcel Jurian de Jong
Toeristen reizen steeds vaker naar Groningen en Drenthe, maar bezoeken dan vooral de bekende trekpleisters. Hoogste tijd om de (relatief) onbekende ‘Pareltjes van het Noorden’ in de schijnwerpers te zetten. Aflevering 11: het Grolloërveen.
Open plekken in het bos geven licht en lucht. De onbedwingbare neiging om diep in te ademen. Heerlijk. Fijn ook weer die ruime kijk op een strakblauwe hemel of eentje met wolken desnoods. En als het regent, word je tenminste weer gewoon nat in plaats van af en toe een paar vervelende druppels in je nek die door het bladerdak lekken – ook als het al lang niet meer regent.
Prachtige vergezichten, het kabaal van de heikikker en zonnebadende adders
Het Grolloërveen, het grootste veengebied in het Hart van Drenthe, het bos tussen Hooghalen, Grolloo, Elp en Schoonloo, is zo’n fantastische ervaring. Prachtige vergezichten over het witte veenpluis (in juni), het kabaal van de heikikker, zonnebadende adders, vlinders in alle kleuren, het is er allemaal. En meer. Elke keer weer anders.
Iemand die het licht er ooit ook zag of in elk geval probeerde te vinden, was Harry Muskee (1941-2011). Op de grens van donker (het bos) en licht (het Grolloërveen) schreef hij, alsof hij van binnen naar buiten keek, ‘Window of my eyes’.
Door het venster van zijn ogen was Cuby op zoek naar wie hij was nadat er weer een liefje was weggelopen. In de regen tuurde hij over het Grolloërveen om de woorden te vinden. Drentse bluesgeschiedenis, tastbaar door de zwerfkei-met-opschrift die daar is neergelegd toen Harry Muskee in 2006 zijn 65ste verjaardag in Grolloo vierde. Dat was veertig jaar nadat hij daar de tekst vond voor het meest beluisterde nummer van Cuby + Blizzards ooit.
Het Grolloërveen door het venster van de ogen van Harry Muskee. Foto: DVHN
Vervolg vooral het rondje, want Muskee had niet voor het mooiste uitzicht gekozen
Die best wel verstopte plek – de natuur groeit door – wordt langs het fietspad aangegeven met een kei, vlak voordat vanuit Grolloo de houten brug over het veen begint. Dan is het nog een paar honderd meter het bos in.
Nog een paar honderd meter het bos in. Foto: DVHN
Vervolg vooral het rondje, want Muskee had niet voor het mooiste uitzicht over het Grolloërveen gekozen. Met de klok mee, over een hobbelig zandpad waar op sommige plekken het gras aan de winnende hand is. Bij de bosrand rechts en na zo’n driehonderd meter opnieuw rechts een smaller pad op (in herfst, winter en voorjaar laarzen mee geen overbodige luxe) en dan ligt het asfalt van het fietspad er na een halve kilometer weer.
Het mooiste moment om een rondje rond het Grolloërveen te wandelen of fietsen is tijdens zonsondergang in het najaar. Kijkend vanaf de zuidkant van de houten vlonderbrug kleuren de bomen alle varianten geel en bruin die er bestaan. Alsof er goud bloeit.
