FC Emmen naar de eredivisie I Rina Exel, al dertig jaar steward. 'Blij voor de club, maar voor mij een dag met een dubbel gevoel'

,,Voor mij was vrijdag een dag met een dubbel gevoel. Het was precies tien jaar geleden dat mijn echtgenoot Bennie overleed. Nee, ik heb niet overwogen om daarom niet naar Dordrecht te gaan. Dat zou Bennie ook niet hebben gewild. Hij wist hoe veel plezier ik beleef aan mijn vrijwilligerswerk voor FC Emmen. Ik sta bij alle thuiswedstrijden in het stadion en bij uitduels ga ik met de partybus van de Brigata Fanatico mee. Klopt, in die bus wordt harde muziek gedraaid. Ik vind dat prima, heb er geen last van.

Ik kom van oorsprong uit Zwartemeer. In het ouderlijk huis was het vooral handbal wat de klok sloeg. Hurry Up, dat was de club. Ik heb er ook nog gehandbald, maar langzaam ontdekte ik dat ik voetbal toch een mooiere sport vond. Halverwege de jaren zeventig ging ik daarom geregeld naar Emmen om bij vv Emmen voetbal te kijken. En dat bleef ik doen toen de club in 1985 naar het betaalde voetbal ging. Na enige tijd werd ik steward en dat werk doe ik dus nog steeds.

Als steward houd ik de boel in de gaten en spreek ik mensen aan als ze dingen doen die niet mogen. Bij Birgata Fantatico noemen ze mij ook wel de moeder van de groep. Niet zo raar, want veel van de jongens kende ik ook al toen ze nog jochies waren. Veel fans waren gespannen voor vrijdag, of het allemaal wel zou lukken. Ik maakte me geen zorgen, had er vertrouwen in dat het goed zou komen.

Dat gevoel had ik ook in het begin van het seizoen, toen Emmen veel punten liet liggen. Dat ze meerdere keren verloren, was niet zo raar. Het moest toen nog een team worden. Dat gebeurde, elke wedstrijd werden ze beter. Ik hoop dat Dick Lukkien blijft en ook een groot deel van de huidige selectie. Volgens mij kunnen ze met de huidige ploeg nog wel doorgroeien naar een hoger niveau.’’